Paul Gilbert – Werewolves Of Portland

Werewolves Of Portland, het nieuwe album van Paul Gilbert, heeft iets unieks: de teksten staan in het boekje. Wat nou uniek, dat hebben er wel meer, toch? Jawel, maar niet bij instrumentale albums.
Op Stone Pushing Uphill Man speelde Gilbert een aantal covers waarbij hij de zang verving door gitaar en dat bracht hem op het idee. Hij begon ermee op zijn vorige album Behold Electric Guitar en gaat daar op Werewolves Of Portland mee door: hij schrijft tracks mét zang, om die zang uiteindelijk te schrappen en de zanglijnen te vervangen door gitaarspel. Daarmee dwingt hij zichzelf om in de eerste plaats melodieuze songs te schrijven, zoals hij dat bijvoorbeeld voor Mr. Big ook al deed. Gecombineerd met zijn vingervlugheid levert dat hem een heel eigen geluid op. Zelf zegt hij daarmee ook de beperkingen van zijn eigen stem te omzeilen. Ergens vind ik het wel jammer dat Gilbert zijn zang geheel achterwege laat. Op eerder werk vond ik die stem beslist aangenaam en de combinatie van shredden, klassieke stukken en soms buitengewoon poppy deuntjes werkte volgens mij altijd heel goed. Tegelijkertijd levert die nieuwe manier van werken ook zeker een andere soort tracks op. In het boekje wordt je als luisteraar aangemoedigd de teksten in gedachten aan de melodieën te koppelen en dat werkt echt. Lollig detail: Professorship at the Leningrad Conservatory blijkt als je de tekst leest te gaan over de Russische componist Dmitri Sjostakovitsj onder het Stalinisme.
Waar hij op Behold Electric Guitar nadrukkelijk in allerlei genres grasduinde, is Werewolves Of Portland een meer rechttoe-rechtaan rockalbum geworden. Dat heeft waarschijnlijk ook te maken met de drummer, bassist en toetsenist op het album: Paul Gilbert, Paul Gibert en Paul Gilbert, in plaats van sessiemuzikanten zoals de vorige keer. In de basis is het verschil niet zo heel groot. Het klassiek aandoende intro van Hello North Dakota!, de versnellingen in de gitaarloopjes in het titelnummer, het is allemaal heel herkenbaar. De minder brede waaier aan stijlen maakt echter ook dat het album een stuk makkelijker te verteren is dan Behold Electric Guitar. Begrijp me niet verkeerd, dat was een prachtalbum, maar Werewolves of Portland voelt daardoor niet aan als een instrumentaal album, eerder als het volgende deel in een trilogie met albums met zang als Fuzz Universe (2010) en Vibrato (2012).
Hoe jammer ik het ook vind dat Gilbert zijn eigen zang zo onderwaardeert, op Werewolves Of Portland lijkt hij de definitieve vorm gevonden te hebben: hij hoeft niet te zingen en toch zijn het Echte Liedjes. Zelfs met teksten.

Paul Gilbert website