The Five Hundred – A World On Fire

The Five Hundred uit Nottingham heeft vanaf het eerste moment mijn hart gestolen met hun onvervalste energieke metalcore die ze spelen. Het debuut Bleed Red voldeed aan alle verwachtingen en eindigde in mijn jaarlijst van 2018. Tijdens de lockdown in de pandemie sloot de band zich ook op en zonderde zichzelf af van de maatschappij om A World On Fire te schrijven en op te nemen. Lagen de thema’s op Bleed Red nog voornamelijk in de persoonlijke sfeer en de worstelingen in het leven. Op A World On Fire verbreedt The Five Hundred hun horizon en heeft de focus meer liggen op de maatschappelijke problemen die er in de wereld liggen. En hoewel corona nog altijd toonaangevend is in de media, kijkt The Five Hundred verder dan dit ‘eenvoudige’ probleem ten opzichte van veel grotere issues. Ze rekenen met A World On Fire dan ook keihard af met het prototype dat metalheads niet verder komen dan bier drinken en pizza eten. Het moet maar eens duidelijk zijn dat de hersencellen van metalheads actief zijn en een kritisch geluid voortbrengen richting alles en iedereen.
The Five Hundred doet dat dan ook nog eens in een uiterst aantrekkelijke muzikale setting. In de eerste single Black Dogs wordt er hevig stil gestaan bij de geestelijke gezondheid en de inpact die het heeft op de individuen die het treft. Met een krachtsinspanning aan energie verkondigt de band de boodschap. Het is bij The Five Hundred niet de krachtige impuls die het ‘m doet, maar juist de inzet van pure energie en heerlijke melodieën. In Black Dogs wordt er continu gewerkt naar hoogtepunten en na het heerlijke drumwerk van Liam Perez volgt er soort van muzikale breakdown waar zanger John Eley vanuit zijn tenen het gitaarwerk van Mark Byrne en Paul Doughty weet te ondersteunen.

Met de rustieke waterklanken start daarna The Rising Tide. Maar niets is zo lieflijk als water en tevens zo gevaarlijk. In The Rising Tide vraagt The Five Hundred aandacht voor het stijgen van de zeespiegel als gevolg van de opwarming van de aarde. Een (nood)lot dat de mensheid over zichzelf heeft afgeroepen en meer doden en geld gaat kosten dan welke pandemie dan ook. Het is een single/compositie die de boodschap qua gevoel perfect weergeeft in de mix van grunts en clean vocals en die ontembare gitaarriff op de achtergrond. The Rising Tide heeft daarnaast een dijk van een breakdown met in het kielzog een riff die eeuwig zou mogen duren met daarop de zang van John. Het loopt als een waterval als vanzelf over in een glijdende gitaarsolo die op zijn beurt de melodie in de basis weer aanstuurt. Een melodie die barst van de emotie, van het besef van aankomend onheil.

Onophoudelijk beukt The Five Hundred verder en het genot dat daarmee volgt is gewoon heerlijk. En dat is paradoxaal omdat de band zich juist afvraagt hier of het een negatieve of positieve boodschap in zich heeft. “Show me a sign of life” is de kern de compositie waarin wordt verwezen naar een onderzoek dat mensen kunnen overlijden simpelweg omdat ze het opgeven in deze wereld. The Five Hundred weet het muzikaal met zoveel overgave te brengen, dat het voor mij alleen maar een positieve vibe oplevert.

Het tempo wordt in The Warmth even flink opgeschroefd en menigeen zou de gehele compositie kunnen ervaren als een muzikale chaos. Maar wanneer je goed luistert en de composities over je heen laat komen, vind je zeker patronen, zelfs in de onregelmatige riff die de compositie in zich heeft. Juist dat zoeken naar patronen is een menselijke eigenschap, of afwijking, om een instabiele factor in het leven toch richting te geven. Ook in Your Apocalypse zit de vaart er goed in. The Five Hundred krijgt hier ondersteuning van Jeremy Gomez en die laat onze apocalypse tot in het diepste van de aarde voelen. Hoopvol, ik weet het niet. Opzwepend. Zeker en vast.
Naast Jeremy Gomez krijgt de band op het album ondersteuning van Andreas Bjulver in Walls Of Jericho. Hoewel niemand in de band religieus is, refereert het thema wel naar het bijbelverhaal over Jericho en is een ondersteuning voor alle protesten in de wereld waarbij de stem des volks heel erg machtig kan zijn. With Scars is, evenals de overige composities sterk gevormd door de melodie. Daarbij ligt er een straffe riff in de basis die geregeld wordt afgewisseld met wat tempowisselingen, waarmee het gevoel mee beweegt.

Nog altijd niet genoeg van het geluid van The Five Hundred wordt je nog even getrakteerd op Our Curse, waarin de band overtreffend neerzet. Bassist Andy Crawford en drummer Liam Perez zetten een fundament neer waarop de rest zich goed kan oprichten. Dat lukt met verve en ook hier zijn ritme en intensiteit onderhevig aan mooie wendingen en kan er gesoleerd worden op een mooie manier. Agony zou je als een liefdesliedje kunnen zien, als een gevoelscompositie omdat hier duidelijk wordt hoe kwetsbaar je kunt zijn wanneer je kinderen opgroeien. Zorg ondanks alles voor jezelf en voor je naasten en dat krijg je in een uiterst melodieuze manier aangeboden. Maar de kracht die kenmerkend is voor The Five Hundred is ook in Agony natuurlijk onlosmakelijk met het geluid verweven. Met het titelnummer A World On Fire sluit The Five Hundred een album af dat van voor tot achter vol zit met energie en passie. Een album waar er een perfect evenwicht lijkt te zijn gevonden tussen kracht, stijl, ritme en melodie. Hoewel de titel kan refereren aan de bosbranden in de wereld, is het ook een krachtige metafoor voor de manier hoe we met onze wereld omgaan. Een boodschap die het album domineert en je doet nadenken over de toekomst. Een toekomst die onzeker is, maar met de hulp van deze muzikale ervaring op A World On Fire de moeite waard is. A World On Fire is een mooie afsluiter en hoewel het misschien het minst krachtig is neergezet, heeft het alles wat ik wil.