Loch Vostok – Opus Ferox: The Great Escape

Loch Vostok bestaat al ruim twee decennia en waren in 2019 in Nederland in het voorprogramma van Manticora. Het is het geesteskind van gitarist/zanger Teddy Möller en omschrijft de muziek van Loch Vostok zelf als een reis tussen uitersten waar speed en groove, Emperor en Tears For Fears en King Diamond en King’s X elkaar ontmoeten. Aanvankelijk was Teddy de zanger van de band maar heeft met het toetreden van bassist Patrik Janson en zanger Jonas Radehorn een nieuwe line-up met een nieuw fris geluid weten neer te zetten op Opus Ferox: The Great Escape. Vooral zanger Jonas zorgt voor bij Loch Vostok voor een geluid in een breder spectrum. Zijn bereik als zanger is immens. Grunts worden afgewisseld met zangpartijen in de regionen waar Rob Halford ze ook vandaan weet te halen. Als soundalike in de Judas Priest tributeband heeft hij dat al bewezen.
Muzikaal ligt het geluid op Opus Ferox ergens in het powermetalgenre, maar heeft de nodige pittige accenten die vanuit diverse andere genres zijn ingebed in het totale geluid. In The Freedom Paradox laat Loch Vostok dat meteen horen. Het totale karakter is uiterst melodieus en klinkt warm. Qua tempo wordt er flink afgewisseld en ergens moet ik telkens aan Symphony X denken. Hoewel na de solo de bombastische zangpartijen ook Powerwolf langs laten komen. De grunts zijn perfect ingebed in het geheel en geven het geheel extra kracht.
Met Enter The Resistance wordt de lijn voortgezet. Het beluisteren van deze compositie is als een prettige kanotocht op een kabbelende rivier met enige versnellingen. Meegevoerd in de stroom krijg je wat mooie verrassende uitzichten. Jonas mag hier zeker tonen hoe hoog zijn bereik is waarbij het drumwerk van Lawrence Dinamarca de onderstroom is die je genadeloos meeneemt. Ook hier maakt Loch Vostok gebruik van groepszang waarbij overeenkomsten met Sabaton niet ondenkbaar zijn. Minder snel, maar met eenzelfde idee.

Met The Glorious Clusterfuck (wat ik me daar ook bij voor moet stellen?) krijg je als luisteraar ineens even een ander muzikaal perspectief voor je kiezen. De start heeft wat dubstepelementen, maar daarna leiden Teddy Möller en Niklas Kupper al groovend en riffend in. Het tempo is wat sneller maar zeker is hier ook de afwisseling standaard mee geleverd en dat houdt de vaart er dusdanig goed in. De melodie is daarbij heel aantrekkelijk en gemakkelijk te volgen en langzaam aan raak ik toch wel wat verslingerd aan het geluid van Loch Vostok.
Loch Vostok laat op het album een consistent geluid horen, want ook Disillusion past verder in het rijtje. Lekker zijn de onregelmatigheden die het nummer ondersteunen en die de wat lijzige zang in het refrein van een bijzonder tintje voorziet. Ook in When The Wolves Have Eaten Everything zijn dezelfde ingredriënten mooi aanwezig.

Loch Vostok weet op het album daarbij heel aantrekkelijke melodieën neer te zetten. Galacticide is daar een voorbeeld van, hoewel de compositie nog wel doorspekt is met fijne wendingen en chaos gerelateerde stukjes. Het zijn de refreinen die bijzonder aanspreken en gangbaar naar voren komen. Later blijkt Loch Vostok bij Seize The Night juist ook dat aansprekende karakter te verkrijgen. Het is op deze momenten dat ik ineens besef hoe dicht het geluid bij bijvoorbeeld Leverage ligt.
Bij Generation Fail lijkt een krachtige impuls de studio binnen te zijn geslopen. Dikke grunts en aan deathmetal gerelateerde drumritmes teisteren de compositie die daardoor zeer afwisselend wordt aangeboden. Het ebt nog na in The Great Escape waar Loch Vostok meer de bombastische kant van de band laat zien en halverwege met een dikke riff de sfeer doet draaien. Progressieve metal zoals ik het graag hoor.
Naar het einde lijkt Save You een rustige afsluiter te zijn. Dat is te snel geoordeeld. Ergens refereert het zeer naar de muziek uit de jaren zeventig en het stemgeluid van Jonas heeft ook wel wat weg van Ted Neeley. Langzaam wordt de compositie krachtiger vanuit eenzelfde basis en houdt die retrosfeer vast. Het fragiele gitaarspel na ruim drie minuten is de ommezwaai en tevens de voorbode, de welbekende stilte voor de storm. Het hek is even de dam met screams, growls en deathmetal-elementen. Drummer Lawrence is goed op dreef en laat even horen waarom metaldrummers tot de beste van de wereld behoren.
Met Black Neon Manifesto krijg je nog een bonus en dat is zeker geen vullertje. Alle elementen van het geluid van Loch Vostok vind je terug. Kracht, melodie, geordende chaos en variatie zijn ook hier sterk aanwezig en geven daarbij meteen de conclusie van het album weer. Opus Ferox is mijn kennismaking met Loch Vostok, maar met dit album ben ik wel zeer in mijn nopjes. Zeker voor de liefhebbers van progressieve powermetal met invloeden uit diverse andere muziekgenres kunnen gerust het album op gaan zoeken.