Toyah – Posh Pop

De Britse Toyah Willcox was in de jaren ’80 één van die Britse artiestes die ergens tussen de pop en new wave in zat, een beetje zoals Kim Wilde na haar deed. Toyah is vandaag misschien niet de bekendste naam als we terugkijken op die periode. Toch waren de Toyah-albums populair genoeg om een Nederlandse en zelfs een Belgische vinyl-persing te verantwoorden.  Toyah leverde met haar band een paar heel verdienstelijke albums af. In 1981 scoorde de band in de UK in de hitlijsten met It’s A Mystery en I Want To Be Free, maar bv. in Toppop kregen we Toyah niet te zien. De band splitte in 1983 en in 1987 deed Willcox nog een goede poging voor een hit met een cover van Echo Beach van Martha & The Muffins.
We waren haar in Nederland al lang uit het oog verloren toen ze in volle coronacrisis opdook in Youtube-filmpjes met haar echtgenoot Robert Fripp, vooral bekend als de gitarist van de legendarische progrockband King Crimson. Ze namen in hun keuken en huiskamer samen covers op van popklassiekers als Enter Sandman, Sweet Dreams, Love In An Elevator, Sharp Dressed Man, Wicked Game, … Als je ziet welke van die video’s het populairst zijn, weet je meteen ook dat het niet altijd voor de puike zangprestatie is, maar soms ook voor andere troeven die Mevrouw Willcox in de strijd gooit.
Maar we wijken af. Toyah heeft een nieuw album uit en dat is een heel goed album. De songs werden geschreven door Willcox en Simon Darlow, die ook al in de jaren ’80-bezetting van Toyah zat. De tracks gaan van glamrock (op Zoom Zoom) tot 80’s synthpop (Barefoot On Mars) en alle genres daar tussenin. De composities zijn oldschool-degelijk, met interessante intro’s, knappe melodielijnen en arrangementen en ook de lyrics houden steek. Verwacht wel geen grote emoties of filosofische bespiegelingen, maar er zit muzikaal en in de lyrics alvast meer vlees aan het been dan bij menig nieuwe popartiest(e). Toyah ziet er vandaag dan wél uit als een ‘posh’ lady, ze blijft flirten alsof ze nog steeds 16 is. Robert Fripp speelt op Posh Pop gitaar en dat is bij uiteraard telkens fantastisch. Je wordt niet gitarist bij King Crimson omdat je ‘een beetje’ gitaar kan spelen.
Posh Pop klinkt een beetje alsof Toyah gewoon aanknoopt waar de band in 1983 de rol gelost heeft, zonde dat je als luisteraar een overtuigd retro-gevoel krijgt. De songs die het snelst kunnen overtuigen, zijn Levitate, Space Dance, Kill The Rage en Rhythm In My House. Summer Of Love is dan weer net iets te cheesy in de lyrics en arrangementen.
Voor veel Nederlandse muziekliefhebbers zal Toyah vandaag een ontdekking zijn, of een herontdekking. Check zeker haar oude werk (album The Anthem is keuk voor crate diggers), maar geef dan ook dit nieuwe album zeker een kans. Je kan Posh Pop zelfs op vinyl bestellen.