¡Pendejo! – Toma

Het internet maakt dat je als bandje met meer dingen rekening moet houden dan vroeger. Is er een handige domeinnaam te vinden met de nieuwe naam, worden zoekresultaten er niet uit gefilterd bij deze naam, is de naam een beetje op een toetsenbord in te kloppen? Het Amsterdamse ¡Pendejo! maakt zich er niet druk om en heeft zichzelf een Spaans scheldwoord als naam aangemeten, inclusief Spaans omgekeerd uitroepteken.
Er is meer waar ze zich niet druk om maken, want deze band, met onder andere ex-leden van ReVamp en Mayan, zingt in het Spaans en lardeert moddervette doomriffs en brulzang met blazers. Toma is hun vierde album, zij het eentje met een iets afwijkend format. In krap dertig minuten jagen ze er vier covers en vier liveversies van tracks van de eerste drie albums doorheen.
De eerste cover is Iron Maiden’s Wrathchild. Ondanks de trompetsolo(!) blijft die nog redelijk dicht bij het origineel, dat sowieso een punky vibe met veel energie had. Dat geldt niet voor Tuyo, de muziek van de serie Narcos. Het origineel van Rodrigo is een bolero, een van oorsprong vrij trage, wat wiegende melodie. ¡Pendejo!’s versie begint als een Black Sabbath-beuker en wordt door de heerlijke brulzang van zanger El Pastuso nergens een ingetogen deuntje. Over Black Sabbath gesproken, de derde cover is El Mago, ofwel The Wizard van Sabbath’s debuut, die stevig ver¡Pendejo!’d wordt. Dat gebeurt ook met Déjame, van oorsprong een dramatisch lied van de Spaanse zangeres Mari Trini. Dat is toch een beetje of je Brian Johnson Willeke Alberti’s Telkens Weer ten gehore laat brengen, maar ze komen er zowaar mee weg. Sterker nog, zelfs naar de accordeon(!) aan het einde is er een logische overgang.
De vier live opgenomen eigen tracks Flotadores, Dos, Bulla en Hacia La Luz laten horen dat Pendejo ook in de eigen tracks hakken en zagen weet te paren aan muzikaal vakmanschap. Het zorgt ervoor dat de prima melodieën door strakke uitvoeringen niet verzuipen in de energie. En die blazers klinken op de een of andere manier iedere keer óók volkomen logisch.
Het kan eigenlijk niet, moddervette riffs met blazers, en de argeloze beschouwer zou even kunnen vermoeden dat deze band vooral een gimmick is. Maar hoewel ze volgens eigen zeggen “teringherrie” maken, is het wel heel erg lekkere teringherrie die de gimmick ruim overstijgt. Van mij krijgt Toma een ferm ¡Sodeju!

¡Pendejo website