Thomsen – III

Het tweede album van Thomsen dateert alweer van 2014. Een degelijk album waar René Thomsen liet horen dat hij wel degelijk door de wol geverfd is in de muziekindustrie en in staat was om een lekker album neer te zetten.
Na zeven jaar komt dan het derde album die voor het gemak maar III genoemd is. Voor dit album speelt hij zelf de (rythm)gitaar en wist Niklas Turmann (basgitaar), Michael Pesin (gitaar) en Michael Kolar (drums) aan zijn zijde te krijgen om het geheel muzikaal neer te zetten. Voor de zang heeft hij terug gegrepen op Jurgen Wulfes, die op het eerste album Let’s Get Ruthless uit 2009 ook al te horen was.
Voor III schreef René tien nieuwe composities. Bij de opener Rise hoor je meteen dat Thomsen een zwak heeft voor de hardrock uit de jaren zeventig en tachtig. Met het opzwepende en uitstekende drumwerk van Michael Kolar als basis, heeft Rise over het algemeen het karakter van Dio of Rainbow uit de Diotijd. Gewoon vette hardrock waarin de solo van Michael Pesin past als een handschoen. Daarna is het een kleine stap naar het Saxongeluid in Fight. De basisriff is doeltreffend en Fight luistert gemakkelijk weg. De riffs die René zelf neerzet zijn goed neergezet. Ook in Nightfall weet hij vanaf de start een fijn gevoel teweeg te brengen. Wat me echter een beetje tegen gaat staan is de, wat snerpende, zang van Jurgen. Ik ervaar zijn stemgeluid geregeld als een beetje storend.
Gelukkig is dat niet altijd en in I Can See The Light ligt zijn stemgeluid iets lager en dat ervaar ik als prettiger. Drummer Michael Kolar is ook hier prominent aan de partij en ondersteunt de sterke riffs. Die in Liar gewoon doorgaan. Hier is het fijn dat het basspel van Niklas Turmann in de coupletten wat meer naar de voorgrond zijn gezet. Dit geeft het geheel een groovy karakter en doet dan weer denken aan Judas Priest in de beginjaren van de carrière.
De eerst helft van het album is daarmee achter de rug en ik moet zeggen dat het ook de betere helft is. Salvation is een compositie in een degelijk rockjasje, maar is weinig verheffend en ook de rest van de tweede helft kan bij mij niet echt potten breken. Hoewel Turn Up The Light dan wel weer wat meer tempo heeft en daarmee iets meer aanspreekt en Set Me Free met een start met akoestische gitaar en zang een iets ander geluid laat horen.
Over de hele linie is III niet een heel slecht album, maar kan niet overtuigen en dat is jammer want het album Unbroken uit 2014 kon dat nog wel.