Running Wild – Blood on Blood

Running Wild werd in 1976 onder de naam Granite Heart opgericht en werd in 1979 vernoemd naar het gelijknamige nummer van Judas Priest. In 1984 bracht de band haar debuut album ”Gates to Purgatory” uit en werd daarmee gezien als een van de biug 4 van de German power metal. Nu 37 jaar later komt hun zeventiende album ”Blood on Blood” uit.
Vanaf het moment dat de eerste noten van titelnummer ”Blood on Blood” klinken klinkt de classic Running Wild sound door mijn speakers. Meteen denk ik terug naar dat moment zo’n tien jaar geleden toen ik als achtjarig kind deze band ontdekte. Running Wild heeft een speciaal plekje in mijn hart. De vocalen en de instrumentalen zijn voor mij kenmerkend als het gaat om heavy metal. Het geluid geeft je een klap in je gezicht waar je U tegen zegt. Dit nummer gaat erg goed over in ”Wings of Fire”. Waar ik de instrumentals van ”Blood on Blood” prefereer, zijn de lyrics hier sterker. In tegenstelling tot het voorgaande nummer valt het minder in herhaling.
”Say Your Prayers” heeft dezelfde stijl. Een riff en een ritme die schreeuwen dat het een nummer van Running Wild is. Tot nu toe brengt het album nog niet zoveel nieuws. De band speelt al jaren met een formule die voor ze werkt. Enig minpuntje aan dit nummer zijn de vocalen. Ze klinken erg opgepoetst en dat past niet bij het stevige geluid van de instrumentals. De instrumentalen zijn echter wel fijn, er dreunt een riff door wat kenmerkend en strak klinkt. Met het nummer ”Diamonds & Pearls” gaan ze weer terug naar de power metal dagen. Dit nummer raast echt door mijn speakers. Hiermee werd ik er weer aan herinnerd waarom ze als een van de grondleggers van de German power metal worden gezien. Zo ben ik de vocalen van Kasparek gewend. Het drumgeluid van Wolpers speelt hier tevens ook een grote rol. ”Wild & Free” is ook een van de sterkere nummers, de vocalen zijn goed en de drums en gitaren complimenteren dat perfect. De bass had er wel wat meer uit mogen springen, dat betekend echter niet dat die niet te horen is. Hij valt alleen wat op de achtergrond. De opbouw van ”Crossing the Blades” is erg mooi. We krijgen een mooi gitaarspel te horen, wat vervolgens in een heerlijk ritme overgaat. Qua stijl gaat dit een beetje richting de pirate metal waar de band op eerdere albums bekend mee is geworden. De lyrics zijn erg sterk en komen extra goed binnen die de sterke vocalen die ook op dit nummer weer aanwezig zijn.
”One Night, One Day” speelt met dezelfde formule. Dit gaat zonder twijfel een succes worden bij een concert van de band. Een nummer wat menig fan mee kan zingen met een groot glas bier. Het spel op dit nummer is strak, simpele lyrics en fijne vocalen. Halverwege het nummer zet de band nog even een muur van geluid neer, al blijft het nummer toch in dezelfde stijl hangen. ”The Shellback” is instrumentaal gezien mijn favoriete nummer op het album. Vanaf het begin van het nummer ben ik al onder de indruk. Na de korte intro heeft dit nummer een stevig geluid waarbij ik graag de moshpit in zou duiken. Dit is Running Wild zoals we ze kennen. Zonder twijfel een van de beste nummers die de band in de afgelopen jaren heeft uitgebracht. ”Wild, Wild Nights” heeft diezelfde magie echter niet. Het is een prima nummer, niets bijzonders. Misschien dat dit komt omdat het voorgaande nummer zo sterk was, dit nummer doet niet zoveel voor me. Dat betekend echter niet dat dit een slecht nummer is, als dit de album opener was had ik waarschijnlijk een andere mening gehad. Misschien dat dit nummer me nog weet te overtuigen nadat ik het album wat vaker heb gehoord.
Tot slot hebben we een 10-minute epic genaamd ”The Iron Times (1618 – 1648)”. Vanaf het begin van het nummer heeft dit nummer mijn aandacht. Het piratentheme spat er meteen vanaf. Dit is een van die nummers die je sowieso in je playlist moet zetten als je een boottocht gaan maken. Alles aan dit nummer werkt gewoon. De stevige instrumentalen die het nummer inleiden en vervolgens een strak geluid met een herkenbaar piraten riff inzet. De vocalen en lyrics complimenteren elkaar hier ook weer. Alhoewel de vocalen halverwege het album veel sterker waren, passen ze hier toch goed bij de lyrics en instrumentals.
Het eerste gedeelte van dit album overtuigde me niet meteen. Vanaf het vierde nummer (op een enkel nummer wat me niet zoveel deed na) was ik overtuigd. Dit is een hele fijne plaat van een band waar ik al zo’n tien jaar fan van ben. Menig metal fan gaat hier van genieten, ik weet dat ik hier de komende tijd zoet mee ben totdat de band hopelijk nog een nieuw album uitbrengt.