Thrash La Reine – Notre-Dame-de-l’Enfer

Het is soms gek hoe taal een rol kan spelen in de populariteit of doorbraak van bands. Met lyrics in het Noors of Deens hebben we in Nederland weinig problemen, maar metal in het Frans, tja, dan zakt het enthousiasme vrijwel meteen. Misschien kunnen we dat eens goedmaken en beginnen bij Thrash La Reine, een Franstalige band uit Canada.
Inzake muziek zit Thrash La Reine in dezelfde vijver te vissen als Running Wild en Powerwolf. Aanstekelijke heavy metal, makkelijk te behappen en met weinig arrogantie. Voor hun nieuwe album Notre-Dame-de-l’Enfer hebben ze (zuinig) wat folkinstrumenten toegevoegd aan hun sound. Vooral in de vier instrumentale interludia tussen de reguliere tracks hoor je violen, mandoline, akoestische gitaar, accordeon en koebel, maar voorts blijven ze als trio toch op het pad van de klassieke heavy metal. De koortjes van de bassist en drummer geven sommige tracks een punk-vibe, zoals op Les Trois Diables.
Inzake compositie en songopbouw is het dus toch wel een beetje een klassiek en vertrouwd verhaal. De lyrics in het Frans zetten een rem op de meezingbaarheid die de fans van het genre wel snel vinden bij pakweg Alestorm of Powerwolf. Wendigo valt wel makkelijk mee te schreeuwen, maar dat is dan misschien ook niet 100% Frans. De meeste teksten gaan over de mystiek, legendes en folklore van de oorspronkelijke bewoners van Canada en van de eerste Westerse inwijkelingen. De uitzondering is Operation Neptune, over de landing in Normandië van de geallieerde troepen tijdens de Tweede Wereldoorlog. In tegenstelling tot wat de albumtitel een beetje suggereert, gaat het hier dus niet over de brand in de Notre Dame in Parijs.
De meest catchy song op dit album is toch wel Au Chant De l’Alouette, losjes gebaseerd op een bestaande traditional uit Canada. Titeltrack Notre-Dame-de-l’Enfer is een schot in de roos, ook al begint met een Engelstalig ‘Go’ en niet met ‘Allez-y’. Een snel-pompend ritme, knappe solo en een aanstekelijk refrein (ja, zelfs in het Frans). Zelfs de bas krijgt een mooi moment van glorie. Legende d’Antan is dan weer goed omdat die als één van de weinige tracks een passende folk-vibe heeft die past bij de fabels en legenden van het verleden.
Thrash La Reine heeft een leuk album afgeleverd dat voor Nederlanders en Vlamingen, maar waarschijnlijk net zo goed voor Duitsers of Britten, toch wel een taal-inspanning vergt. Daar krijg je dan wel een paar prachtige verhalen voor terug.