Manimal – Armageddon

Na de oprichting in 2000 van Manimal duurde het negen jaar voordat het debuutalbum The Darkest Room werd uitgebracht. Hoewel iedere band ervan droomt om meteen grote concerten te geven, heeft Manimal deze tijd goed benut door te groeien en te rijpen. Hoewel de band door label AFM in het hokje van de powermetal werd ‘gestopt’ is Manimal meer dan dat en dat bewijzen ze op het vierde album Armageddon. Componist/gitarist Henrik Stenroos is verantwoordelijk voor de (meeste) composities en weet de overige leden van Manimal op een goede manier te inspireren om het beste uit zichzelf te halen. Geïnspireerd door bands al King Diamond, Judas Priest en Queensrÿche mixt en kneedt hij deze invloeden tot aansprekelijke composities.
Dat maakt van Armageddon een veelzijdig en aantrekkelijk album. Het (falset) stemgeluid van Samuel Nyman overtuigt in de opener Burn In Hell en past uitstekend in het verder riffgeoriënteerde geluid dat aan de basis van de compositie ligt. Eenzelfde gevoel krijg ik ook bij Master Of Pain waarbij je de oude Metallica ook als inspiratie zou kunnen zien. De riffs zijn behoorlijk belangrijk en dat uit zich zeker ook in Armageddon waarin een heavymetalvibe de grondslag vormt. Samuel Nyman daalt toongewijs wat en geeft daardoor ook wat meer zwaarte aan Armageddon.
Met Forged In Metal heedft Manimal een mooie kandidaat klaargezet voor een nieuw metalanthem. Het klinkt gemakkelijk weg, heeft een goed refrein en muzikaal zit het uitstekend in elkaar.

Bij Chains Of Fury kan het niet anders dat Stargazer van Rainbow of op zijn minst de muziek van Dio in het hoofd van Henrik Stenroos heeft gezeten. Daarbij heeft hij een lekkere industriële riff in de start gestopt zodat je meteen bij de les bent. Verder wordt Chains Of Fury gekenmerkt door een vette groove die je meeneemt. Met Insanity vervolgt Manimal de ingeslagen weg van een goede portie hardrock met wat powermetalelementen. In een rustig tempo levert Manimal een lekkere melodie die je al gauw meezingt met een vleugje Bon Jovi halverwege. Vanuit de idee van Rainbow vervolgt Manimal de portie ouderwetse hardrock in Evil Soul om daarna de kant van Kamelot op te gaan in Path To The Unknown.

The Inevitable End sluit het album in stijl af. Alle beproefde elementen uit het geluid van Manimal worden nog een keer voor het voetlicht gebracht en laten horen dat Manimal de afgelopen twintig jaar inderdaad niet stil heeft gezeten en zichzelf heeft ontwikkeld tot een band die op menig festival zou kunnen overtuigen. De tien nieuwe composities, die allen rond de vier minuten duren, laten een band horen die volwassen is, die eerlijke muziek maakt en barst van de energie.