Closure In Moscow – Pink Lemonade

Onlangs besprak ik al de rereleases van de eerst twee albums van Closure In Moscow. Inmiddels heeft ook het derde album, Pink Lemonade uit 2014, een rerelease gekregen. Dat was destijds met een nieuwe ritmesectie, een nieuwe producer én een nieuwe stijl.
Nou ja, een enigszins nieuwe stijl. Feitelijk een voortzetting van de richting die ze al op het vorige album insloegen, iets minder Mars Volta en iets meer de poppy hoek in. Dan is het niet zo gek wanneer je daarbij denkt aan een band als Diablo Swing Orchestra, zij het dat die met voor rock ongewone instrumenten nog een stapje verder gaan. Met enige regelmaat hoor ik er ook iets van Dizzy Mystics in: heel ritmische tracks, die proggy structuren combineren met vaak verrassend poppy koortjes en refreinen. Dat nadrukkelijk ritmische element zou ook wel eens iets te maken kunnen hebben met de producer, de ervaren Nieuwzeelandse producer én drummer Tom Larkin.
Wat hetzelfde is gebleven is het vermogen om veel verschillende elementen op één plaat te krijgen en die tot een coherent en soms zelfs luchtig album te maken, met de zang van Christopher de Cinque als blikvanger. Soms is het MarsVoltiaanse funky gekte (het titelnummer), dan weer lieflijke funkpop (Seeds Of Gold), op andere momenten met bombast en stevige gitaarsolo’s (That Brahmatron Song), soms lijkt het een alternatief gitaarbandje met zang die vooral aan soul doet denken(!) zoals in Mauerbauertraurigkeit, en een enkele keer bijna een rechttoe-rechtaan-rockbandje (Happy Days). En mocht je denken dat ze aparte titels hebben, de teksten doen daar nog een schepje bovenop. Zelfs een liefdesliedje is niet ‘gewoon’ een liefdesliedje. De teksten nemen allerlei bijzondere afslagen die in elk geval veel ruimte voor interpretatie laten.
Eén track is niet door Larkin geproduceerd. De afsluiter, een track met de naam ピンレモネード en een Japanse tekst en gezongen door een zangeres is een samenwerking met YMCK, een Japanse band die zich toelegt op 8-bit muziek. Het komt op mij vooral over als een geintje dat met een minuut lang genoeg was geweest. Nu is het met drie en een halve minuut erg lang en om het stilistisch afwijkend te noemen is een understatement bij iets wat van een compleet andere band lijkt.
Closure In Moscow raar? Kom op zeg, wat is er nou gek aan progfunkgitaarpop? Maar alle gekheid op een stokje, geen moment vervallen ze in moelijk-doen-om-het-moeilijk-doen en het maakt van Pink Lemonade een spannend en toch verrassend toegankelijk album. Inmiddels is er een volgend album in de maak en met de groei die de eerste drie albums laten zien ben ik erg benieuwd waar ze op album nummer vier mee komen.

Closure In Moscow website