Steegmoord – Trepidation

Iets meer dan een jaar geleden zat ik voor het eerst te luisteren naar het debuut van dit Belgische soloproject. Een licht euforisch gevoel bekroop mij toen ik de aankondiging zag binnenkomen van de opvolger. 
Daar waar ik voor de vorige review nog naarstig op zoek was naar meer informatie over de man achter Steegmoord heb ik er nu een naam bij. Verantwoordelijk voor de muziek die mij de komende 35 minuten gaat verwennen is de Vlaming Maarten Doumen. Een jonge man die naast een talent ook aardig wat podiumervaring heeft opgedaan. Hij betrad de afgelopen 7 jaar meerdere podia in binnen- en buitenland met de, tevens Vlaamse, bands Six o’ Five en Stranger Dimensions. Dit zijn wel typische melodic metal/metalcore bands en die stijl hoorde ook wel terug in het debuut. De bijsluiter bij dit nieuwe epos geeft aan dat het een verrassend album is geworden dat bestaat uit melodische metal riffs met veel dynamiek en wat experimentele stoner- en progvibes als kers op de taart.
A fine day to the exit is de titel dat het album mag openen. Ook al is het niet langer dan 2:14, het zit wel vol met variatie. Het knalt de speakers uit zodra de playtoets is ingedrukt waarna het al snel veranderd in een fijne soundscape met akoestische gitaar dat hierna weer overslaat in hakkende riffs. Het geluid is supervet. Ik speel het album zelf af via Tidal over de stereo tijdens dit schrijven. De bassdrum klapt lekker over mijn pvc-vloer en de gitaarriffs klinken mooi helder. Social Suicide is gewoon gaspedaal intrappen en niet meer omkijken. Dat is een tegenstelling tot opvolger Morning Cry. Daar zit iets meer melodie, gelaagdheid en in. Porchlight Reality trekt de lijn van variatie door en laat de gitaren raggen op een achtergrond van synthesizer soundscapes. Crucified Demons neigt inderdaad een beetje onheilspellend te gaan worden zodra het nummer start maar zet daarna om in heerlijke thrash. Uiteraard kan ik mijn nek niet stilhouden en er staat een grote grijns op mijn mond. Variatie genoeg in dit nummer dat naadloos overloopt in de titeltrack. Naadloos betekend in dit geval echter niet in het zelfde tempo want we gaan enkele bpm in de versnelling na de overgang om hierna over te stappen in een traag pompende kolkende massa. De gitaren vertellen het verhaal van emoties rond angst en opwinding (als ik het goed vertaald heb). Na The heart asks pleasure first mag Standing alone het album afsluiten. Het is met bijna 6 minuten meteen ook het langste nummer dat door de kamer dendert. Alle elementen uit de vorige tracks komen nu bij elkaar en eigenlijk voor het eerst kan ik een soort verhaallijn ervaren. Iets dat ik persoonlijk bij de debuut EP iets sterker had. Maar desalniettemin is dit wederom een knap staaltje werk en zeker een waardige opvolger.