Classic Album: The Zombies – Odessey and Oracle

Het is bijna onmogelijk om een favoriet album te kiezen. Toch is er een album wat ik altijd noem als mij die vraag gesteld wordt. Dat is Odessey and Oracle van The Zombies. Naast het feit dat het een fantastisch album is zitten er ook een hoop fijne herinneringen aan het album verbonden. Het was het album waardoor ik mijn favoriete genre heb ontdekt: psychedelic rock en waardoor ik een groot liefhebber ben geworden van 60s rock, een van de beste concerten die ik heb bezocht was dat van Colin Blunstone (waar ik hem ook heb ontmoet), het is een album wat me altijd vrolijk maakt en is daardoor een groot deel van de soundtrack van mijn leven om het zo maar even te zeggen en ik heb recent een interview gehad met Rod Argent voor Rockportaal. Dit album betekend dus erg veel voor me en ik kan er 30 keer per dag naar luisteren zonder dat het me gaat vervelen. Maar wat maakt dit album dan zo bijzonder?
Het album opent met een vrolijk nummer genaamd ”Care of Cell 44”. Ondanks dat het nummer instrumentaal gezien erg vrolijk is, zijn de lyrics dat niet. Dit nummer verteld namelijk het verhaal van iemand die in de gevangenis zit en iemand die wacht totdat diegene eindelijk vrij is. Dit nummer zit onwijs goed in elkaar en ondanks dat de tekst niet bij de sfeer van het nummer past, werkt het bijzonder goed. Vervolgens begint het prachtige ”A Rose for Emily”, hier heeft Argent een grotere vocale rol. Het is een prachtig nummer met een zweverige toon. Ook hier zijn de lyrics erg sterk (dit kan ik overigens over de rest van de nummers ook zeggen). Het piano stuk zit in mijn brein gebrand en daar kan ik alleen maar blij mee zijn. Hoe Argent en Blunstone elkaars stemmen complimenteren is prachtig. Dit is misschien wel het mooiste nummer op het album. Dat is echter nog lang niet al het moois op dit album want ook ”Maybe After He’s Gone” is een brilliant nummer. Blunstone’s zachte stem vult de oren waarna de harmoniën hem aanvullen. De band speelt erg mooi op elkaar in en dat merk je bij de recente albums van The Zombies ook. Dit is een band die doet waar ze plezier in hebben en dat ook nog eens perfect doen. Dit wordt mooi opgevold door ”Beechwood Park”. Wederom een zweverig nummer wat fijn in de oren klinkt. Beechwood Park is trouwens een plek in Engeland, vlakbij de locatie waar de band is opgericht.
”Brief Candles” vult ook dit weer heel mooi aan. Ondanks dat de nummers niet hetzelfde klinken, hebben ze wel een bepaald geluid wat perfect bij elkaar past. Dit vormt een heel mooi geheel. De sfeer blijft hetzelfde en je kunt hier lekker achterover gaan zitten en de muziek op je af laten komen. Dit nummer heeft een fijne opbouw, psychedelische vocalen met een harmonieus geluid van Colin’s stem. Dit maakt het nummer ook erg interessant. De harmoniën zijn ijzersterk op dit album. ”Hung up on a Dream” klinkt heel dromerig en is eigenlijk het perfecte nummer om mee wakker te worden. Alle instrumenten komen hier mooi naar voren en complimenteren wederom Blunstone’s stem. De psychedelische stem die op het vorige nummer te horen was is ook weer van de partij. Heel mooi hoe de stem van Blunstone als een instrument wordt gebruikt. Dit zorgt voor een mooie variatie. Vervolgens komen we aan bij het nummer ”Changes”. Nee, niet die van David Bowie, maar het prachtige door Chris White. Wederom fijne harmoniën, waarna het album vervolgens een minder psychedelische richting in gaat met het nummer ”I Want Her She Wants Me”. Dit nummer blijft altijd goed in mijn hoofd hangen. Het is een vrolijk nummer en erg catchy. Die vrolijke sfeer gaat nog even door met ”This Will be Our Year”, een van de hits van de band. Het keyboardspel van Argent in combinatie met Blunstone’s vocalen is wederom fantastisch. Ook zorgt de drummer, Hugh Grundy, voor een lekker ritme. Het psychedelische keert weer even terug met mijn favoriet: ”Butchers Tale (Western Front 1914)”. Dit nummer had zo in een kerk opgenomen kunnen zijn. Wat een geluid wordt er geproduceerd. Overigens zingt Chris White op dit nummer, zijn stem is perfect voor dit nummer.
”Friends of Mine” is ook een single geweest. Wederom een vrolijk nummer met een heerlijk ritme. Blunstone zingt weer prachtig en de band speelt met een fijne energie. Wederom een nummer wat in mijn hoofd blijft hangen. Tot slot is daar de grote hit van deze plaat: ”Time of the Season”. Dit is een psychedelic rock classic natuurlijk. Ondanks dat dit nummer regelmatig in reclames te horen is en af en toe op de radio komt verveelt het niet, al zou ik niet zeggen dat dit het hoogtepunt van het album is. Wel een goede afsluiter van het album.
Dit album kreeg niet echt de aandacht waar de band op had gehoopt toen het album werd uitgebracht. Opgenomen in de Abbey Road studios, hopend dat ze een hit zouden scoren. Dit gebeurde echter pas nadat de band uit elkaar was gegaan. De opvolger van dit album ”R.I.P.” werd pas in 2000 uitgebracht, terwijl het eind jaren 60 al was opgenomen. Dit is een psychedelic rock meesterwerk wat inmiddels de aandacht krijgt die het album verdient.