Na het derde album Artifacts lanceert het Griekse progressieve Mother Of Millions een EP met daarop vier nieuwe composities. Het is het eerste werk na het plotselinge overlijden van toetsenis Makis Tsamkosoglou tijdens een show in juni 2019. Orbit is daarmee een stuk muziek waarin het omgaan met de emoties die vrijkwamen na dit verlies centraal staat en mag gezien worden als een noodzakelijk onderdeel in het verwerken hiervan.
Dat betekent niet automatisch dat Orbit een verdrietige EP is geworden. Binnen het progressieve genre past het wel meer in de melancholische hoek. Where Do We Go From Here is misschien wel de ultieme opener voor het gevoel. Startend met slechts piano en zang prikkelt Mother Of Millions meteen de gevoelige snaar. Langzaam wordt de spanning opgebouwd en krijgt het geluid meer kracht. Hoewel Orbit de volgende track is, is het een logisch vervolg op de opener. Hier krijgt het progressieve karakter, nog altijd vol met passie, meer kracht en vooral de zang is hier een belangrijk element in. Orbit kan gezien worden als buurman van Muse of landgenoten Poem die eenzelfde gevoel neer kunnen zetten in een stevige basis. Het ritme is langzaam, maar meeslepend en de pulse halverwege start abrupt en lijkt een opbouw voor een mooi vervolg. Het gitaargeluid zwelt aan en de drumpartij doet daarbij ook een stevige duit in het zakje. De zang blijft één brok van passie die zich uit de knop weet te wringen en al zijn schoonheid op de wereld loslaat en dan is vijf en een halve minuut ineens een erg korte periode.
No Light, No Light blijft een beetje hangen in de melancholische sfeer en de zang in combinatie met piano doet een beetje denken aan het werk van Bjorn Riis. Na één minuut gaan de remmen los en barst het geheel open. Het drumritme is lekker onregelmatig neergezet in deze doch niet-complexe progcompositie. De intensiteit verandert steeds en biedt de luisteraar een mooi palet aan gevoelsmatige muziekervaringen. Je wordt zo heen en weer geslingerd in de sfeer van dit heerlijk stuk muziek.
De EP sluit af met een akoestische painoversie van Rome, dat eerder verscheen op het album Sigma uit 2017. Het is een compositie die in de originele versie al tot de verbeelding sprak (en een prachtige video heeft mee gekregen). Deze akoestische pianoversie geeft nog net dat beetje meer. In de video krijg je een huiselijk tafereel voorgeschoteld dat rust biedt en voor de band wellicht ook berusting. Muzikaal past het mooi in het rijtje van bijvoorbeeld Silent Skies.
Orbit is een prachtdocument waarin Mother Of Millions je meeneemt op de reis van herinnering, van verwerking en het is daarmee een uitstekende EP geworden. Het is nu wachten op het nieuwe album van de band.