Machine Head – Øf KingdØm And CrØwn

Robb Flynn is een eigenzinne muzikant die met Machine Head sinds 1994 aan de weg timmert. Met The Blackening (2007), Unto The Locust (2011) en Bloodstone & Diamonds (2014) zette hij een aantal klassieke albums op de markt die tot de dag van vandaag tot de verbeelding spreken. Daarna werd het wat onrustig in het Machine Headkamp en veranderde het er het een en ander in de line-up. Het publiek kreeg met het album Catharsis wel weer een album dat gegoten was in de Machine Headmal, maar er werd toch verschillend op gereageerd door pers en publiek. 2022 zou wel eens het jaar kunnen worden voor Robb Flynn die op het laatste album van Decapitated nog een deuntje meezong en met Amon Amarth op tour gaat dit najaar.
Met oudgediende Jared MacEachern op bas en drummer Matt Alston en Waclaw “Vogg” Keiltyka (Decapitated) in de gelederen is het dan ook weer tijd voor het nieuwe album Øf KingdØm And CrØwn. Het album kan gezien worden als een conceptalbum. Het verhaal van het album speelt zich af in een futuristisch landschap waar de lucht altijd rood gekleurd is. Niet een paradijsje waarin de twee personages wonen en geteisterd worden door trauma’s dat hun handelen beïnvloed. Robb Flynn liet zich voor het verhaal inspireren door de Japanse Animeserie Attack On Titan. Het perspectief is niet helemaal Disneygerelateerd waarin goed en kwaad met elkaar strijden. Het gaat er hier over dat er niet altijd een ‘goed’ en een ‘kwaad’ is. Beide partijen handelen vanuit het idee dat ze goed doen hoewel dat vanuit een ander perspectief anders bezien kan worden. Muzikaal is het verhaal gegoten in een uur en met Slaughter The Martyr opent Machine Head, naar mijn idee, best moedig. Je krijgt namelijk meteen een compositie van tien minuten voor je kiezen. De start is ingetogen, bijna melancholisch, en de melodische metal van de band lijkt meer op het geluid van het Franse Klone. Maar wel nadrukkelijk met de stempel van Robb Flynn door zijn manier van zingen. Een compositie waarin Robb bezingt over de ‘mental scars’ en dat zet ook wel de toon. Een prachtig begin dat met de samenzang nog meer lading krijgt. Na drie minuten zet Machine Head dan in op een manier die uitstekend past bij de band en de compositie heeft het karakter dat ik van de band gewend ben. In de tien minuten slaat de heimachine van Matt Alston geregeld op hol, maar wel in een mooie harmonie met de melodische stukken die ingebed zijn in het geheel. De afwisseling, de samenzang en het opzwepende geluid in Slaughter The Martyr laat je de tijd vergeten en in no-time start ChØke Øn The Ashes Øf YØur Hate met een thrashyaccent. Dit is Machine Head zoals je gewend kan zijn van de band. Snel, krachtig en pulserend. Continu wordt er gewerkt naar spanningsopbouw terwijl zwaardere, logge stukken niet geschuwd worden. Langzame stukken die altijd weer terugkeren naar het uptempokarakter.
De toon is toch wel gezet en de metaltrein raast in BecØme The FirestØrm gewoon moeiteloos door. Dezelfde elementen die we al gehoord hebben, blijven terugkomen. Binnen de samenzang en tempowisselingen lijkt er zelfs een soort van breakdown ingebed te zijn. De refreinen hakken er heerlijk in en nodigen je continu uit om met de vuist in de lucht alles mee te brullen. Machine Head weet hoe het de interesse kan blijven wekken door meer rustige gitaarstukken te verwerken in het geheel om daarna naar de hoogste versnelling over te schakelen, er een fikse gitaarsolo uit te persen en dan terug te komen naar de basis met het aantrekkelijke refrein.
Het idee van een concept krijgt vorm in de kleine tussenstukjes dat begint met ØverdØse. Daarna krijgen we andere kant van Machine Head die minder krachtig is op het eerste gezicht, maar geeft wel dat gevoel van kracht. My Hands Are Empty start bijna tribal, als een mantra met de zangpartij. Innemend en fascinerend. Daartussen krijg je een fikse portie metal voor je kiezen, maar de zangpartij bepaalt sterk de vibe hier.
En van daaruit kan ik al concluderen dat Robb Flynn en kornuiten wederom een pracht album hebben gemaakt. UnhallØwed is een lekkere metalcompositie waarin gespeeld wordt met de clean vocals en de metalaccenten. De versnelling ligt precies op de goede plaats waardoor het karakter ietwat verandert. Daarbij lijken erop zanggebied wat ingrediënten bij Slipknot geleend en je hebt een gevarieerd en machtig stuk muziek.
Dat Matt Alston kan drummen, moge ondertussen wel duidelijk zijn. In Kill Thy Enemies krijgt hij nog meer ruimte om dit te laten horen. De drum zet hier de toon terwijl de rest zwaar groovend de melodie vorm geeft. Drums, een vette riff en het brulgeluid van Robb. Wat wil een mens nog meer?
Ik ben gewend dat er op ieder album van Machine Head een compositie staat, dat ik skip. Dit album heeft dat helemaal niet. NØ GØds, NØ Masters heeft een meer ‘vriendelijk’ karakter, waarmee ik aangeef dat juist deze compositie sterk naar voren komt en daarbij uitermate geschikt kan zijn om een groter publiek te bereiken en zeker live zou dit wel eens kunnen knallen.
Ook BlØØdshØt en RØtten nemen je verder op de reis van de twee personages. BlØØdshØt is zwaar groovende en RØtten is zo’n meezinger zoals in BecØme The FirestØrm. De krachtige coupletten werken naar refreinen waarin de melodie, het tempo verrassend langzaam is maar door de herhaling onomstotelijk tot de verbeelding spreekt. Ook hier kleine Slipknotaccentjes terwijl er leuke wendingen langs komen.
ArrØws In WØrds FrØm The Sky is niet zozeer een klapper maar een melodieuze afsluiter met een titel die tot de verbeelding spreekt. Alle beproefde Machine Headelementen komen terug en sluit het album in stijl af.
Dit nieuwe album is het album waarmee Machine Head voor mij een soort terugkeert en laat horen dat zij ook hier puike kwaliteit weten om te zetten in aantrekkelijke metal. Het moge maar weer duidelijk zijn dat Robb Flynn eigenzinnig mag zijn, maar wel een visie heeft. Met zijn verrassingsperformance op Bloodstock zou het misschien ook mogelijk zijn dat hij naast zijn headlinetour met Amon Amarth ook op wat festivals te zien zou kunnen zijn.