High Castle Teleorkestra – Radio Free Albemuth Part 1: The Egg That Never Opened

Regelmatig is een album cover alleen al een selling point voor mij en menig andere muziekliefhebber. In het geval van High Castle Teleorkestra was dat ook het geval en toen ik de titel van het album zag was ik meteen verkocht. Dit deed me namelijk erg denken aan het concept van de Radio Gnome trilogy van Gong. De album cover schreeuwt lijpe space rock, dus dat is dan ook wat ik voornamelijk verwacht te horen.
Waar dat enigszins voorkomt in album opener ‘The Egg That Never Opened”, is het veel meer dan dat. Het nummer bevat zeker space rock elementen, maar ook riffs die zo uit een doom metal nummer geplukt hadden kunnen worden, Spongebob achtige stukjes en Duitse polka. Absoluut niet wat ik er van had verwacht, maar wel mooi. Een mooie mix van stevige riffs en rustgevende Hawaii muziek. De dromerige vocalen passen er ook mooi bij, zeker bij de wat epische instrumentale stukken. Dit had zo uit een science-fiction film kunnen komen. Dit was ook het moment dat ik me af begon te vragen waar de band vandaan komt, het antwoord daarop? Anywhere. ”Ich Bin’s” heeft wat orgelmuziek die me om de een of andere reden aan een reclame voor Franse uiensoep doet denken. Dit in combinatie met een metal riffs. Het hoort misschien niet te werken, maar toch doet het dat enigszins. Het is een geluid waar ik wel even aan moet wennen, al denk ik hierdoor wel terug aan mijn review van het meest recente 1914 album. In de zin dat ze daar radio stukjes tussen de stevige metal nummers door hebben. Deze band kiest er voor om dat bij elkaar te doen, dat waardoor ik wel. Naar mate het nummer vordert en ik gewend begin te raken aan het geluid vind ik het wel wat hebben. Al komt het nog niet in de buurt van het vorige nummer. Dat was een absoluut fenomenale album opener.
”The Aramcheck Accusation” opent met een mooi saxofoon geluid en heeft iets weg van King Crimson als ze een science-fiction soundtrack samen met Gong zouden maken. De vocalen klinken buitenaards. De opbouw van dit nummer zit erg mooi in elkaar. Van het ”in your face” saxofoon geluid tot het rustgevende zwevende geluid later in het nummer, een hele ervaring. Het nummer gaat mooi over in ”Valisystem A”, het duurde even een seconde langer voordat ik doorhad dat we alweer bij het vierde nummer op de plaat waren beland. Dit nummer lijkt erg op het vorige, maar dan net wat steviger en met fluit. De instrumentalen hier in combinatie met de zweverige en zware vocalen is erg mooi. Ook hier is de opbouw vergelijkbaar, al varieert het hier meer tussen een stevig geluid en rustgevende zweverige muziek. We zijn alweer op de volgende planeet beland en dat betekend het volgende nummer: ”At Last He Will”. Instrumentaal heb ik het idee dat we bij de Fata Morgana zitten terwijl er een goede band aan het spelen is. Dan word het steviger en klinkende spookachtige violen. Misschien had de Efteling deze band moeten inhuren voor de muziek in hun park. Dit is namelijk een episch, spookachtig nummer met de welbekende Duitse polka waar de band al sinds het eerste nummer bij mij om bekend staat. Even zonder gekheid, dit nummer zit briljant in elkaar. Erg gedetailleerd met spookachtige vocalen, die in combinatie met de violen het hoogtepunt vormen.
We gaan even naar de jazz club ergens ver weg in het heelal. Althans, zo klinkt het. Er gebeurt een hoop in ieder geval in die 4.05 dat het nummer duurt. Op dit punt worden de nummers alsmaar beter. Dat maakt voor een aangename luister ervaring met genoeg variatie. Je kent het wel (denk ik)? De a capella groep op school die alsmaar blijven zingen? High Castle Teleorkestra laat hier zien hoe je die stijl net wat interessanter kan maken. Door mooie instrumentalen toe te voegen natuurlijk. Er zit een goed ritme in het nummer en de vocalen blijven aangenaam om naar te luisteren. ”Placentia” zit ook weer fijn in elkaar. Waar het op het begin lichte western invloeden heeft, komt dat relaxte geluid wat ik als ”Spongebob muziek” beschrijfde weer mooi terug met invloeden van Jazz. Dit gaat nog even door met ”Kalwpeels (Mission Checkup)”. De jazz invloeden worden mede door de saxofoon weer mooi naar boven gehaald. Erg rustgevend, ik vat er een kopje thee bij en ga achterover zitten. Wat is dit een mooi instrumentaal nummer. Misschien niet zo experimenteel als het overgrote deel van het album, maar dat hoeft ook niet. We zitten nota bene tegen het einde van het album, wat rustiger aan mag ook wel. Toch spat het talent er nog van af (en lijkt het alsof er meeuwen op de achtergrond te horen zijn die net met het ruimteschip zijn gekomen). Het experimentele komt op den duur wel, toch houden ze er een rustig sfeertje in. ”Mutual Hazard” neemt ons nog even op een missie door de ruimte met zijn mysterieuze openingsklanken. Dan begint de reis echt! Een stevig gitaargeluid vult mijn oren. De violen zijn ook weer van de partij en we wanen ons bijna in de kroeg uit Star Wars (maar dan als die op Folkwoods zou hebben gestaan). Dit nummer heeft elementen van klassiek, space rock, folk, 8-Bit, metal en ga zo maar door. Het hoogtepunt van het album? Misschien wel. Dat was het dan, het einde van onze reis. Ze zeggen wel eens dat aan al het goeds een einde komt, helaas geld dat ook voor dit album. Aangezien de titel van het album ”Part 1” bevat gok ik dat we hier nog een vervolg op gaan krijgen. Daar kijk ik nu al enorm naar uit. Een van de betere albums van het jaar. Je hoeft mij niet te geloven, luister er zelf eens naar en geniet ook van de ruimtereis die je samen met High Castle Teleorkestra zal maken in het sublieme eerste deel van Radio Free Albemuth.