Inmiddels is het gebruikelijk om bij een jubileum van een album een anniversary edition uit te brengen. Soms met speciaal nieuw materiaal, vaker een geremasterde versie met wat demo’s en b-kantjes. Veel ongebruikelijker is het om een album uit te brengen dat al dik dertig jaar klaarligt en dat is het geval bij Peter Goalby’s Easy With The Heartaches.
Peter Goalby had behoorlijk pech in zijn muzikale carrière. Hij stapte in bij Trapeze als opvolger van Glenn Hughes die naar Deep Purple was vertrokken, maar Trapeze was een band in staat van ontbinding en nadat drummer Dave Holland naar Judas Priest vertrok en gitarist Mel Galley naar Whitesnake, was het na één album al afgelopen. Zijn volgende band was er zo mogelijk nóg slechter aan toe: Uriah Heep. Bij zijn aantreden in die band was gitarist Mick Box het enige overgebleven lid uit de voorgaande bezetting. Enige tijd later was er er een overstap naar nieuw management én naar een nieuwe platenmaatschappij. Dat hij nog drie albums met die band afleverde mag een klein wonder heten. Het eerste album, Abominog, liet Uriah Heep in een soort heavy AOR-versie horen die goed viel bij publiek en critici, maar de onrust in en rond de band maakte dat ze dat niet vast konden houden.
Goalby besloot toen voor een solocarrière te gaan. Hij nam een album op. Helaas: de platenbaas kreeg in eerste instantie niet zo’n positieve reacties, trok hij de release in en dat was dat. Goalby had er genoeg van en trok zich terug uit de muziekbusiness. Zoals hij zelf schrijft “…my voice didn’t give up, I did.” De vorig jaar overleden rockjournalist Malcolm Dome wist Goalby over te halen toch iets de doen met de opnamen die al die jaren alleen maar op beroerde bootlegs te vinden waren. Opnieuw geremasterd, maar verder zoals in de jaren tachtig.
Stilistisch is het te plaatsen tussen poprock en AOR, zoals bijvoorbeeld Foreigner, John Waite (Bad English) en Rick Springfield die maakten. Zoals te verwachten was is het hoorbaar uit de jaren tachtig, al was het maar omdat de opnamen voorzien zijn van geprogrammeerde drums en bas. Gelukkig is het zonder de gezwollen stopverfproductie die veel opnamen uit die tijd bijna onluisterbaar maakt. Het feit dat dit veredelde demo’s waren heeft de opnamen vermoedelijk juist van dat lot gered.
Bij Uriah Heep was al gebleken dat Goalby naast een prima zanger ook een verdienstelijke songschrijver was. Drie – net wat steviger – songs schreef hij met de Britse gitarist Robin George, de rest schreef hij alleen. De bas-en-drums-uit-een-doosjes en de toetsen zijn van Paul Hodson (Magnum, Ten, Gary Hughes), de solo’s deed Eddy Morton en verder is het alleen Goalby. Het is niet alleen qua sound eighties poprock, ook qua opbouw: elke song laat veel en vaak het refrein horen, met daarin steevast ook vaak de titel. Eén track, Mona Lisa Smile, verscheen in 1988 als single en de melodie is ook gebruikt voor Voice On My TV op het Uriah Heep-album Raging Silence, het eerste album zonder Goalby. Hij kreeg echter geen credits voor de song, waar hij die elders op het album wel kreeg.
Had dit album destijds uitgebracht moeten worden? Volgens mij wel, het is zonder meer aangename poprock van een uitstekende zanger. Of het een succes geweest zou zijn kun je je afvragen. Menig AOR- en MTV-rockact legde destijds het loodje omdat de vraag was ingestort door de opkomst van de grunge. Easy With The Heartaches mag dan voornamelijk een nostalgische release zijn, het is een geslaagd album dat laat horen dat Goalby vooral heel veel pech heeft gehad. Vijf jaar eerder had hij hier dik mee kunnen scoren.