Lightbringer is alweer het derde album van The End At The Beginning en bevat negen nieuwe composities die samen geconcentreerd zijn rond de mythische figuur Prometheus en het gedicht Paradise Lost. Op het album heeft de band getracht om beide perspectieven in een eigen interpretatie vorm te geven.
Hoewel de muziek op Lightbringer voornamelijk geplaatst kan worden in de metalcorehoek, start Throne prachtig met een zwaar klassiek stuk muziek. Langzaam zwelt de muziek aan als een storm die opsteekt en uiteindelijk op het hoogtepunt even gas terug neemt om vanuit de luwte weer aan kracht te winnen en los gaat met de zang. Een mooi begin vol met passie en de vonk voor het ontsteken van de vlam in Exile. De luisteraar wordt hier getrakteerd op lekkere vette metalcore. De melodie is belangrijk, maar kan niet zonder de groovy en snelle tussenstukken. De combinatie van de clean vocals en grunts zijn goed op elkaar afgestemd in Exile en de breakdown past perfect en is lekker diep en zwaar. Vanuit de breakdown blijft het zware karakter lang ingebed in het geluid. Daarna pakken de heren de draad weer op met de clean vocals in de aanstekelijke melodie om vervolgens zwaar, duister en diep af te sluiten.
Het kan nog sneller op Lightbringer en dat laat The End At The Beginning horen in Rebellion. Een heuse deathmetalpartij ligt aan de basis van Rebellion. Het ultrasnelle tromgeroffel drijft de hele zaak op. Het gesproken tussenstuk doet een beetje denken aan Behemoth. Het geeft Rebellion wel een passende wending en de licht klassieke ondersteuning biedt net dat beetje meer. Variatie te over dus en met Eden krijgt Rebellion in mijn ogen een logisch vervolg. Natuurlijk liggen er in de variatie wat verschillende accenten maar de beide composities hebben een overeenkomstige vibe en zouden naar mijn idee samengevoegd kunnen worden. Dat is trouwens ook met Destroyer en Damnation later op het album.
Destroyer ligt mooi in het verlengde van wat TEATB tot nu toe heeft laten horen. Het verschil in clean vocals en grunts is wat groter waardoor het contrast wat groter lijkt. In Destroyer past TEATB wat onregelmatige ritmes in met een heftig vervolg waarbij progressieve invloeden en elementen uit de deathmetal elkaar ontmoeten. Ook Destroyer heeft daarmee een grote variëteit in stijlen en ervaring. De breakdown kan daarbij niet ontbreken. Lekker zwaar riffen lijkt hier de boodschap. Bij Damnation krijg ik, zoals al eerder gezegd, het idee dat Destroyer gewoon doorgaat na een korte pauze.
Daarvoor vinden we twee composities die wat meer richting de mainstreammetal bewegen. Adam is bijna lieflijk en heeft een karakter dat veel mensen zou kunnen aanspreken. Redeemer zit daar echt op de grens tussen strakke metalcore/deathmetal en wat gemakkelijker te volgen metal. Het is het spel tussen Lucifer en de goedheid, tussen hemel en hel. Qua clean vocals moet ik denken aan het stemgeluid bij Propaganda, maar dat even terzijde.
Torment is de afsluiter die uitstekend past bij de opener Throne. De klassieke invloedendoos is wederom open getrokken en hier overheerst het idee van de ervaring met een intro dat lang duurt, maar daarbij heel fascinerend is. De heldere zang is heel mooi neergezet met het geluid van strijkers op de achtergrond. Langzaam ontpopt Torment zich als een heuse rockopera die steeds aan kracht wint, maar continu bij het gevoel vanuit de basis blijft balanceren.
Lightbringer is daarmee een leuk album dat vanuit de metalcore aanspreekt en waarbij de invloeden vanuit de deathmetal en de klassieke muziek variatie biedt. Over de hele linie is het voor mij alleen net niet genoeg om vanuit de middelmaat op te vallen.