Hegemonikon is weer een heerlijk album van Rome. Ondanks dat dit alweer het zeventiende(!) album is van de band is er nergens enige sleet te ontdekken. De doorvoelde stem van Jerome Reuters zorgt direct voor herkenning. Zijn warme timbre is een rustpuntje in de soms duistere darkfolk die Hegemonikon brengt. Dat begint al met de duistere opener A Slaughter Of Crows. Het daaropvolgende bijna vrolijk aanvoelende No Second Troy laat horen dat Rome veel lichter van toon kan zijn. Het is swingen op een nummer die duidelijk geïnspireerd is op traditionele folk. Overigens gebracht met bijpassende elektronische ondersteuning. Die lichte toon weet Rome vaker te herhalen. Luister daarvoor bijvoorbeeld naar Surely Ash. Het bezwerende Icarus Rex laat nogmaals horen dat elektronica een nieuwe dimensie geeft aan het geluid van de band. Het relaxte Walking The Atlal en New Flags zijn mooie rustpuntjes. De serene aanpak past perfect bij de donkere dagen van nu. Hearts Mend is daar ook een goed voorbeeld van. Het is Rome zoals Rome hoort te klinken. Datzelfde kan eigenlijk gezegd worden over alle nummers op Hegemonikon.
Rome – Hegemonikon
1,K
vorig bericht