Er zijn van die bands die misschien niet heel productief zijn, maar waar je hart een sprongetje maakt wanneer zij aangeven dat er nieuw werk aan zit te komen. Het Franse Evenline heeft dat effect bij mij. Ik maakte kennis met de band in 2016 met het album Dear Morpheus dat reeds in 2014 uitgebracht was. En in 2017 wist Evenline me weer te beroeren met het heerlijke album In Tenebris. En dan zijn we ineens zes jaar verder en voelde ik mijn hart een sprongetje maken.
Voor een doorgewinterde metalfan met vijf decennia ervaring is dat wel een bijzonderheid want Evenline maakt muziek waarvan je oorsmeer niet vanzelf wegloopt. De aanstekelijke rock van de Fransen ligt, zoals eerder vermeld in voorgaande reviews, meer in het straatje van Nickelback of Alter Bridge. Het is denk ik het licht rasperige stemgeluid van Arnaud Gueziec dat me zo aanspreekt.
De nieuwe EP van Evenline is muzikaal daarom geen verrassing en misschien is dat juist wel het mooie ervan. Twee composities zijn duidelijk gestoeld op de aanstekelijke rock waarover ik zojuist heb geschreven. De eerste is de single White And Blue. De gitaarmelodie opent de compositie prettig. En wanneer de zang wordt ingezet, verschuiven de gitaristen Fabrice Tedalid en Franck Boccara hun nadruk wat meer naar achteren, er daarbij voor zorgend dat de scherpte steeds aanwezig blijft. White And Blue is zo opgebouwd dat de coupletten en refreinen elkaar mooi afwisselen en daarbij de intensiteit. Halverwege schuwt Evenline het niet om even een pas op de plaats te maken waarbij zanger Arnaud mag floreren. Het is meteen de start van een stijlwisseling. Er wordt even flink geragd, gerockt in een ferme groove en als vanzelf vloeit alles weer naar de basismelodie in het refrein. De tweede rockcompositie heet Nothing Last. Het tempo ligt wat hoger dan in White And Blue en lichte onregelmatigheden sieren de start. In Nothing Last is de gitaarmelodie (op de achtergrond) de katalysator. Het is dé basis waarop alles gebouwd is. Zo af en toe steekt het de kop op en vraagt de verdiende aandacht, maar in de tussenstukken is het zanger Arnaud die de toon zet. In de opbouw is Evenline licht voorspelbaar want ook in Nothing Last is er een fraaie wending halverwege de compositie. Vanuit het rockkarakter is er het rustpunt en daarna slaat de geest van de metal toe in een kort intermezzo. Uiteindelijk komen we weer uit bij het refrein en sluiten Fabrice en Franck de compositie verdiend en in stijl af met een lekkere gitaarsolo.
Op eerdere albums heeft Evenline reeds laten horen dat ze meer zijn dan een (gewone) rockband. Zanger Arnaud heeft zangtechnisch meer in zijn mars en ook gitarist Fabrice Tedaldi zorgt voor een aardig stuk zang. In Behind The Mask wordt dat duidelijk. Het is ook de compositie die gezien kan worden als de verbindende factor op de EP tussen de rockkant en de balladkant. Hier komen rock en metal hand in hand je tegemoet en wisselen clean vocals en grunts elkaar mooi af om samen Behind The Mask tot een uitgebalanceerde compositie te maken. En als een sinusoïde beweegt Evenline zich muzikaal naar een eind toe.
Zoals je misschien hebt begrepen, bestaat de EP naast de rockkant uit twee prachtige powerballads. Don’t Be Afraid is de eerste en durf te zeggen dat de zang van Arnaud in het begin de warmte heeft van Eddie Vedder. Alles in deze compositie valt op zijn plaats wanneer je van powerballads houdt en thuis in het donker met je aansteker heen en weer wiegt. Een powerballad binnen de veilige grenzen van de emotie, en tevens een prachtig stuk muziek dat je op Valentijnsdag zou kunnen inzetten. En dan hebben we ook nog Not The Same dat wat meer scherpte kent en emotioneel wat grenzen opzoekt. Het karakter is die van een powerballad, maar het gevoel is minder zoetsappig en de titel van de EP heeft een prominente plaats in deze compositie wat misschien al genoeg zegt. Het raakt alvast wel definitief een snaar.
Ik ben zo blij dat deze Franse band weer materiaal heeft uitgebracht. In alle hectische tijden en prachtige metalalbums is The Scars We Left Behind een fraaie oase. Het is rock, is supermooi en raakt me iedere keer weer.