De Finse thrashmetalband Prestige maakte grote sier in het Scandinavië van eind jaren ’80, begin jaren ’90. Onder meer omdat het internet toen nog in de kinderschoenen stond, lukte het deze band toen niet om buiten die regio te gaan spelen, op een tournee door het toenmalige Tsjechoslovakije na. Dat maken de Finnen goed met de 2.0-versie van Prestige die een korte tournee deed langs Nederland, Frankrijk en België. Voor elk van die landen was het het eerste concert van Prestige. De Belgische halte was metalbar Hell in Diest.
De avond startte met de thrashpunk van de Belgische band Oxidizer, met bandleden die hun sporen reeds verdienden bij Reproach en Deilirium. Ze zetten zichzelf dan ook in de markt als ‘brand new from the past’ en dat is een heel correcte omschrijving. Je voelt dat de band ervaring te over heeft, maar tegelijk heeft die ervaring de ambitie nog niet afgebot. Het viertal raast als een stel jonge honden door hun set, die alle acht tracks van de EP Consumer of Death van eind vorig jaar omvat, en dan nog vijf tracks. Die persen ze er uit in iets minder dan een half uur, terwijl hun set voorzien was op drie kwartier. Niet alleen omdat er nauwelijks bindteksten aan te pas komen, ook omdat ze vasthouden aan het hardcore-principe van ‘playing short songs fast’. Leuk, energiek en opruiend.
Axident uit Antwerpen, de tweede band van de thrash-avond in Diest; speelde ook de Prestige-support in Musicon in Den Haag. Dat was hun eerste gig in Nederland en hopelijk niet hun laatste. Deze band sluit dan ook perfect aan op wat Prestige brengt. Axident is een nog relatief jonge thrash-band, maar dat laten ze op het podium niet merken. Alleen de allereerste noot gaat gelijk fout, maar na nog wat bijstemmen gaat dan het hek van de dam. Wat een band en wat een frontman. Onderhoudende grapjes in de bindteksten, veel oogcontact met het publiek, veel wijdbeense, stoere poses en toch foutloos blijven doorspelen, … Dat is wat we willen horen en zien bij een thrash-band.
Ook muzikaal hebben die van Axident alles flink voor mekaar. Ze serveren hun catchy thrash met niet veel lyrics, maar dan wel heel meebrulbaar. Ancalagon The Black gaat over de zwarte draak uit Lord Of The Rings en bij een songtitel als Bitch Of Buchenwald moeten we ook geen tekening maken. De adrenaline-rush van Axident wordt op het einde van de set nog opgedreven met het nieuwe nummer Axidental Thrash en dan nog meer met Panzer Attack. Het publiek is helemaal mee en voor het podium ontstaat spontaan een kleine moshpit. Wanneer krijgen we dat album?
Het merendeel van het publiek in de Hell van Diest kwam toch om Prestige uit te checken. Nu de liefde voor thrash in Vlaanderen opnieuw oplaait zijn er heel wat jonge muzikanten die heel geïnteresseerd zijn in bands van vroeger. Van het oudere werk kreeg het publiek in Diest telkens minstens één track van de ‘oude’ albums: Force Of My Hate en Punishment uit het zopas heruitgebrachte Attack Against Gnomes uit 1989, Maggots uit Selling The Salvation en Offender uit Parasites in Paradise. Het gros van de set kwam uit comeback-album Reveal The Ravage uit 2021, dat op deze site een lovende review kreeg. En dan was er ook nog de sterke nieuwe single Candles waaruit we opmaken dat er straks misschien nog een album zal uitkomen.
Prestige staat scherp. Ze stonden in Diest niet op het podium als een stel oude knarren die hun jeugd nog eens willen herbeleven, maar als een band met vertrouwen in het eigen kunnen en met de gezonde ambitie om iedereen in de club voor zich te winnen. En met hun catchy thrash, met heel wat elementen uit de crossover, lukte dat al van bij het begin van de set: meteen gingen de vuisten in de lucht en de moshers konden zich uitleven. Op geen enkel moment zakte de set in en het publiek bleef tot aan het einde van de set geboeid kijken en vooral luisteren. Prestige is een band die nog net zo veel toekomst als verleden heeft. Geef ze een plaats op de zomerfestivals.