Op deze donderdag avond mag een bijzondere package neerstrijken over het pittoreske Tilburg. Boven aan het affiche prijken het Franse Igorrr en het Belgische Amenra. De support wordt verzorgd door het Duitse Der Weg Einer Freiheit en het eveneens Franse Hangman’s Chair.
Aan laatstgenoemde band om deze avond af te trappen. De mix van Stoner, Doom en Sludge is een kunstig geheel. Met 2 gitaren en een schurende bas wordt er een gelaagde muur van geluid gecreëerd. Zanger en gitarist Cédric Toufouti heeft een hypnotiserende stem en is in het echt niet van plaat te onderscheiden. Loepzuiver en meeslepend. Hoewel de muziek veelal ingetogen is, laat Hangman’s Chair een energieke uitstraling achter. Het is niet te missen met hoeveel plezier de leden hier staan te spelen. Onder het mom niet lullen maar spelen, wordt er geen enkele minuut verspild aan speeches. Met songs als Ode To Breakdown, Cold & Distant en Who Wants To Die Old staat het vorig jaar verschenen A Loner album centraal. De transparante bas van Clément Hanvic is een mooie verschijning, maar staat niet in contrast met wat de beste heer op dit instrument bespeelt. Het is het krakende geluid tussen de wonderschone riffs wat deze muziek zo headbangwaardig maakt. Daarbij laat Mehdi Birouk Thépegnier ook niks van zijn drumstel heel. De muziek weet te overtuigen en eigenlijk is een half uur veel te kort om deze band in volle glorie te aanschouwen. Ik kijk halsreikend uit naar een headlinertour van deze band, want het liefst zien we deze heren een uur spelen. Daarbij is het jammer dat de zaal slechts semi gevuld is. Dit was namelijk iets wat meer mensen zouden moeten aanschouwen.
Waar Hangman’s Chair vanaf de eerste minuut de perfecte afstemming had, viel er in het begin nog wat te halen voor Der Weg Einer Freiheit. Zo waren het vooral de doffe, bijna St. Anger klinkende, drums die overheerste. Gelukkig werd dit gaandeweg de set behoorlijk verbeterd. Zo werd Am Rande Der Dunkelheit tot in de perfectie uitgevoerd. Drummer Tobias Schuler wordt gehuld in een mist van rook en de rest van de band staat er ook statisch bij. Echter doet dit geen afbreuk aan het Black Metal geweld van deze Duitsers. De zachte passages die voorbij komen zijn voor zowel de band als het publiek een verademing. Het geheel wordt gehuld in de rauwe zang van Nikita Kamprad die uiterst geschikt is als begeleiding bij deze band. Der Weg Einer Freiheit laat, na een rommelig begin, een goede indruk achter.
Een goed gevulde zaal verwelkomt het Belgische Amenra. De Post-Metal formatie heeft de nodige portie sludge in hun muziek. Alles wordt aan elkaar gezongen met de screamo zang van Colin H Van Eeckhout. De vocalist is niet geweldig bij stem. De screams klinken verrassend eentonig en de cleans weten het orginele niveau ook niet te halen. Het is de eerste show van de tour dus wellicht is hij nerveus of heeft hij (zoals wel eens eerder) problemen met zijn stem? Alleen hij die het weet. Ik zag de band reeds 4 maal eerder de afgelopen 18 maanden en in al deze bezoeken wist de band meer te imponeren. Echter weten Mathieu J. Vandekerckhove (gitaar), Lennart Bossu (gitaar), Tim De Gieter (bas) en Bjorn J. Lebon (drums) dit goed te compenseren. Gelukkig heeft eerdergenoemde bassist zelf ook een stem van jewelste en weet dan ook, zeer verdienstelijk, een aantal van de screams recht te trekken tijdens bijvoorbeeld publieksfavoriet A Solitairy Reign. Hoewel De Doorn het laatse wapenfeit van de band is wordt louter De Evenmens gespeeld. Het wordt duidelijk, dat zoals wel vaker, Mass VI hier centraal staat met Près Plus De Toi, Diaken en A Solitairy Reign. Tijdens de cleane passages laat Vandekerckhove zien dat hij naast een geweldige componist ook een fantastische gitarist is. Zoals de titels van de albums al aangeven geeft Amenra weer een echte mis. Laaghangende hoofden dragen het doek van zielenpijn dat Amenra verspreidt over het publiek. Ondanks een aantal misstappen van Colin, is het publiek tevreden. Amenra mag subjectief gezien dan wel de beste band ter wereld zijn, objectief gezien was dit zeker niet hun beste optreden.
Igorrr doet deze avond zijn intrede met een nieuw vocaal duo. JB Le Bail vervangt Laurent Lunoir als harsh vocalist, terwijl Marthe Alexandre de mezzosopraan voor haar rekening neemt en daarmee het stokje overneemt van Aphrodite Patoulidou. Eerstgenoemde is iets minder divers in zijn vocalen dan zijn voorganger, maar weet te overtuigen met snelle vocalen. Laatstgenoemde doet het werkelijk uitstekend en is op vrijwel geen enkele fout te betrappen. Dat is voor zo’n moeilijke zangsoort uiterst knap. Igorrr is het best te omschrijven als, nee het is niet te omschrijven. Songs van Igorrr zijn aan de ene kant een combinatie tussen Death en Black Metal en aan de andere kant een combinatie van Baroque, Breakcore, Franse Chansons, Oosterse taferelen en zelfs Klezmer en 8Bit worden niet vermeden. Igorrr valt dus misschien toch wel te omschrijven als een verbastering van genres. De vaak clownesque muziek werkt aanstekelijk op het grootste deel van het publiek en de eerste (ja, echt waar, na 3 shows pas) moshpit ontstaat dan al gauw. Het zijn vooral nummers van het nieuwe album Spirituality and Distortion die voorbijkomen. Toch zijn deze minder pakkend ten opzichte van de nummers op de vorige langspeler Savage Sinusoid. Het valt dan ook niet te ontkennen dat het publiek meer loos gaat bij nummers als Viande en Opus Brain dan bij bijvoorbeeld Camel Dancefloor. Igorrr weet te overtuigen en mastermind achter dit project, Gautier Serre weet het publiek behoorlijk aan het dansen te krijgen. Hij is zowel achter de knoppen als achter de microfoon te vinden. Tevens pakt hij ook af en toe de gitaar beet en daarmee ontpopt hij zichzelf toch als de frontman Soms is de samenhang ver te zoeken, maar wanneer je zoveel combineert is dat ook niet gek. Igorrr kwam om zijn ding te doen en deed dit met overtuiging. De aanstekelijke, gek gemixte muziek is een hit or miss, maar op een paar weglopers na wist het publiek hier wel van te genieten. Echter was het voor mij Hangman’s Chair die de avond stal en kwalitatief gezien het beste voor de dag kwam. Daarbij, wie ben ik om deze mening te verkondigen.
Een laatste noot aan de licht technicus van deze avond, voor de geweldige show tijdens alle spelende bands.