Hoewel deze package in Zwolle (vrijdag) wist uit te verkopen is het in de Effenaar betrekkelijk leeg. Een show doordeweeks is voor sommige mensen toch wel een uitdaging, dat zal het verschil hebben gemaakt. Als ik via backstage (waar ik Dani Filth interviewde, binnenkort te lezen op deze site) de zaal inloop ben ik verrast over het geringe publiek.
Jammer dat er zo weinig publiek is bij opener Naraka. Dit is mijn eerste kennismaking met de band en ik ben aangenaam verrast. Met hun onheilige mix van metalcore, death en black zetten ze een gevarieerd en spannend geluid neer. Vocalist Théodore Rondeau maakt indruk met zijn gespierde, ontblote lichaam en krachtige brul. Bassist Pierre-André Krauzer is een genot om naar te kijken met zijn energieke spel. Door de knieën gebogen alsof hij een Abbath-style crabwalk gaat doen geselt hij zijn instrument met volle kracht. Muzikaal gezien niet gelijk een band die je zou verwachten in het voorprogramma van de opvolgende acts, maar zeker de moeite waard. Originele, energieke band!
Waar de stijl van Naraka erg energiek en agressief is, brengt Alcest ons een heel ander geluid. Hun dromerige blackgaze brengt ons in vervoering middels simpele baspartijen en een mooi gelaagd gitaargeluid. De stem van gitarist/vocalist Neige klinkt weer melancholisch en zalvend als altijd en de spaarzame momenten van hardere vocalen en korte blastbeats houden de spanning er in. Die agressievere erupties geven je het gevoel dat je droom heel even een nachtmerrie wordt waarna je weer lekker rustig kunt wegzakken. Muziek om je, met de ogen dicht, lekker aan over te geven. Gelukkig is het een stuk drukker geworden in de zaal ook.
Drukker is het ook bij hoofdact Cradle Of Filth. Het publiek laat bier en sigaretten voor wat ze zijn en zijn toegestroomd naar het podium. Dat podium is indrukwekkend ingericht met een decor van bomen. Het ziet er helaas wel erg plastic uit allemaal en wat mij betreft wordt het beoogde resultaat van een spooky sfeertje niet gehaald. Daarnaast is het bijna lachwekkend hoe een stagehand steeds het decor recht legt.
De band betreedt het podium onder de klanken van het intro van The Fate Of the World On Our Shoulders gevolgd door Existential Terror van het recente album Existence Is Futile. Frontman Dani is een groot artiest, maar ook een kleine man. Dat lost hij op door op een verhoging op het podium te staan. Dat, in combinatie met zijn leren outfit en corpsepaint maakt hem toch een behoorlijke verschijning. Ik moet wel toegeven dat ik hem af en toe even kwijt ben als hij verder naar achteren loopt in de rook. Hij kakelt, schreeuwt en zingt vol energie en is zo genereus zijn ‘’co-pilots in chaos” Naraka en Alcest uitgebreid te bedanken.
Gitarist Donny Burbage en keyboardist Zoe Marie Federoff hebben het stokje overgenomen van de onlangs vertrokken Richard Shaw en Anabelle. Zoe Marie haalt zeker de hogere regionen van de vocalen moeiteloos maar ik mis een klein beetje de extra warmte in de stem die Anabelle wel had.
Heerlijke klassiekers als Nymphetamine als Gothic Romance komen voorbij maar ook Us, Dark Invincible van het nieuwe album als afsluiter van de set. Natuurlijk betreden de heren en dame het podium daarna opnieuw voor een lang toegift, begeleid door het intro Venus In Fear. Daarna volgen nog Desire In Violent Overture en Necromantic Fantasies en gaat het vuurwerk letterlijk en figuurlijk los op Gilded Cunt. Afsluiter is de grote publieksfavoriet Ghost In The Fog inclusief confettikanon. Met dat vuurwerk en confettikanon bewijst de band meteen dat ze zich niet meer zorgen maken om als black metal gezien te worden. Cradle Of Filth is bijna een genre op zich.
