Het langverwachte nieuwe album van The Cult is eindelijk verkrijgbaar.
Zes jaar na het album Hidden City komt de band van zanger Ian Astbury met acht nieuwe nummers. De titel is geinspireerd door ervaring na afloop van het Provinssrock festival in Finland toen Astbury een zon zag die maar niet onder wilde gaan. Het was een nieuwe ervaring voor hem, iets mystieks en dat zette hem aan het schrijven. Astbury schreef de nummers samen met gitarist Billy Duffy en producer Tom Dalgety.
Het album bevat acht sterke composities doorspekt met de typische gitaar riffs van Duffy. De stem van Astbury heeft nog niets ingeleverd, het is dezelfde charismatische stem die iedereen in vervoering bracht op de eerste albums Dreamtime en Love. Het album gaat ook over het vinden en verbinding van schoonheid die we kunnen vinden in zang van vogels, geluiden van dieren en onder andere quantum fysica. Aldus Astbury.
Mirror is het eerste nummer, lekker herkenbaar en een fijn rocknummer. In Vendetta X komt er wat extra muzikale ondersteuning door elektronica en wordt de stem van Astbury voorzien van een echo. Het geluid is onmiskenbaar Eighties. Nummers als Give Me Mercy en A Cut Inside zijn wat steviger. Vooral het laatste nummer is geweldig, het laat op een sublieme wijze de samenwerking van Duffy en Astbury horen.
Na het stevige Outer Heaven is het tijd voor het meer ingetogen Knife Through Butterfly Heart. En ook daar houdt Astbury zich na al die jaren moeiteloos staande. Met een totale tijdsduur van vijfendertig minuten gaat dit album verder waar The Cult gebleven was. Een sterk album en als er dan toch een minpuntje genoemd moet worden: ja, het had wat langer mogen duren.