Het langverwachte album van Slipknot is uit. Drie singles waren voorafgaand al via YouTube gedeeld met de liefhebbers. Met negen nieuwe composities erbij is dan het album The End, So Far compleet. Een titel die bij sommigen de wenkbrauwen deed fronzen. The End? Wat wil Slipknot daarmee zeggen. Naar alle waarschijnlijkheid refereert het naar het feit dat dit (waarschijnlijk) het laatste album is voor Roadrunner Records.
De reacties vanuit de wereld zijn wisselend. Sommigen vinden het een softe bedoeding terwijl anderen het juist toejuichen dat Slipknot ook geregeld een andere koers vaart. Het blijft moeilijk en ligt waarschijnlijk aan de verwachting die je hebt van de band. Ben je verslingerd aan het geluid dat Slipknot tijdens de optredens neerzet, kom je zeker aan je trekken op dit album, maar zijn er ook momenten dat je jezelf even achter de oren krabt.
De opener Adderall bevindt zich in het laatste segment. Het bijna zes minuten durende stuk muziek kabbelt zijn weg naar het eind en zou met een compositie van Lonely Robot vergeleken kunnen worden. Het geheel kan wat gezapig overkomen en het adrenalinepeil blijft moeiteloos op eenzelfde niveau. Ook Medicine For The Dead duurt ruim zes minuten en ligt in het verlengde van Adderall. Het is wat krachtiger van aard, maar het is vooral de melodie die centraal staat in het relatief rustige stuk muziek, hoewel de refreinen aardig krachtig zijn neergezet. Het is sowieso een heavy stuk vergeleken met het daaropvolgende Acidic dat zelfs licht retro aanvoelt. Dan ligt Heirloom erg gemakkelijk in het gehoor en is het karakter meer opzwepend. Een glimp van de energieke Slipknot ligt net onder het oppervlak en laat zich mondjesmaat heel voorzichtig zien/horen. Met Finale begeeft Slipknot zich helemaal op een zijpad waarin klassieke elementen toegevoegd zijn aan het geheel.
Tot nog toe een overzicht van de composities die vrij rustig verlopen en vooral heel toegankelijk zijn neergezet. Maar het zijn wel composities die goed zijn. Slipknot laat hier horen dat zij ook in de meer aansprekende composities kwaliteit weten neer te zetten.
Voor de liefhebbers van het meer ruige werk verwijs ik graag naar De Sade die enerzijds niet zo heel heftig is, maar waar de beproefde Slipknotelementen wel aanwezig zijn. Datzelfde geldt voor de single Yen. De start verloopt vrij rustig en alles bouwt zich geleidelijk op naar een krachtig refrein. Daarna golft het geheel weer even naar een rustpunt om wederom het krachtige refrein op te zoeken. Verrassend en fris zijn de dj-accenten halverwege wat meteen de aanzet is tot een fikse verzwaring.
De meer heavy kant beslaat de andere helft van het album. De single The Dying Song (Time To Sing) is een compositie in de beste Slipknottraditie. Alle succesvolle elementen voor een live-perfomance zijn aanwezig. Een opzwepend drumritme, een fraai en heftige gitaarlijn met daaromheen krachtige zangstukken en een dijk van een melodie zorgen ervoor dat deze single de toon gaat zetten voor het livewerk. The Chapeltown Rag, die ook al als single is uitgebracht, is met zijn opzwepende karakter, de subtiele dj-elementen en de gitaarriffs kenmerkend voor het Slipknotgeluid. En zoals geen andere band met zenuwtergende geluiden de spanning kan opbouwen krijgt dit vorm op het album in Hive Mind (een titel die ik trouwens al eerder tegenkwam bij Reformist). Ook hier het traditionele Slipknotgeluid zoals je het gewend kan zijn tijdens de optredens. Dat betekent dat het adrenalinepeil hier aardig de kant op gaat van de rode sector. En daar blijft het bij het luisteren van Warranty, een compositie waarvan ik niet verbaasd zou zijn wanneer ze hier een liveset mee zouden beginnen. Aan de ene kant heel toegankelijk, maar aan de andere kant heel inspirerend en opzwepend. Een echte uitbarsting blijft uit, maar over de hele linie een dijk van een compositie. En tenslotte houden we dan H377 tegoed. De start met het drumwerk is voer voor de neuronen en de gitaarriff die daarna volgt zijn typisch voor Slipknot. Qua zang klinkt het vertrouwd hoewel de meerstemmige zang niet helemaal voor de hand ligt, maar perfect past.
The End, So Far is een album met veel diversiteit. Het laat Slipknot van meer kanten zien en dat is niet verkeerd. Je krijgt bijna een uur nieuwe muziek en van voor tot achter spreken de composities aan. Het zou kunnen dat je niet meteen verkocht bent, maar uiteindelijk is het een album dat je moeiteloos kan aanschaffen.