Het heeft zeven jaar geduurd voordat het Zwitserse Aura met de opvolger komt van Noise. Maar met Underwater levert de band het vierde studioalbum af sinds de oprichting in 1997. Het zou tot 2008 duren voordat het debuutalbum op de markt kwam. In die 25 jaar heeft de band genoeg ervaring op mogen doen en dat is geheel ten goede gekomen aan de ontwikkeling van de band. Voor de mastering was Simone Mularoni bereid om zich over deze klus te ontfermen, wat voor mij dan weer een teken is dat Aura genoeg te bieden heeft.
Bij Lost Over Time besef je meteen waarom je dit album verder moet gaan beluisteren. De innemende en ingetogen start krijgt een vet vervolg in een muzikaal progressief palet. Wanneer de zang van drummer Giovanni Trotta invalt, moet ik even denken aan The Alan Parsons Project. Maar waar Alan Parsons blijft hangen in de intrigerende sfeer die zo bekend is, zoekt Aura hier de meer krachtige progressieve kant van het genre op waarbij ze zich scharen in het rijtje van Porcupine Tree en Vola. Het maakt van de opener van het album een zeer gevarieerde compositie waarin muzikaal genoeg te ontdekken en te genieten valt terwijl de stabiele basis steeds terugkomt. Vanuit Lost Over Time loopt het album over in Keep It Safe, dat net wat meer kracht in zich heeft. De muzikale basis heeft een doordringende en fijne melodie terwijl de zang wat licht eentonig het geheel compleet maakt en het contrast tussen melodie en zang roept een spanning op die prettig voelt. Ondertussen wordt er lustig op los gespeeld door de gitarist Giuseppe Bruno en toetsenist Francesco Di Verniere.
Opvallend is dat Aura binnen het progressieve spectrum die kant zoekt zie ervoor zorgt dat alles toegankelijk en aantrekkelijk is. On Time en Time To Live zijn daar voorbeelden van.
Binnen het progressieve landschap schuilt altijd een stuk emotie dat de gevoelige kant van de mens raakt. In My Last Words To You is dit stukje van de emotionele oase gevonden en uitgezet in een prachtig stuk muziek. Niet dat het allemaal langzaam of verdrietig aanvoelt. Het is de sfeer die, ook in de heftigere stukken, het gevoel raakt. En zo ook in titelnummer Underwater.
Bij Promises wordt het adrenalinegehalte weer meer gevoed door hetgeen aangeboden wordt door Aura om in Eternal Bliss de registers nog iets verder open te gooien. Toetsenist Francesco zet de toon en bassist Angelo Cergquaglia en drummer Giovanni kunnen alleen maar volgen zodat gitarist Giuseppe hard riffend het geheel afmaakt. Maar niets is zo fijn in dit genre dat je soms muzikaal alle kanten uitgeslingerd wordt. Ook hier is het de wisseling in kracht en stijl/ritme die je triggeren. Eternal Bliss heeft het allemaal en in vier minuten zet Aura alles even op zijn kop.
Met Lights Behind The Clouds demonstreert Aura dat ze ook met louter instrumentarium een verhaal kunnen vertellen en dat de zang niet altijd een bepalende factor hoeft te zijn om te overtuigen. Het album sluit uiteindelijk af met een Pink Floydcover. Astronomy Domine werd uitgebracht toen de bandleden nog niet op deze wereld rondliepen en is een duidelijk voorbeeld van het psychedelische tijdperk uit de tijd van Pink Floyd. Waarom Aura nu juist hiervoor hebben gekozen is mij niet geheel duidelijk. Ze vertolken de compositie met verve maar het psychedelische karakter past voor mij niet bij de muziek van Aura die zich veel meer bevindt in de hoek van Leprous, Porcupine Tree en Vola.
En dat zeggende mag ik concluderen dat Aura een uitstekend stuk progrock neerzet op Underwater. Een band die best wel eens op de affiche mag verschijnen in Europa.