Het nieuwste, derde album van de Italiaanse symfonische power metal band is zo mogelijk nog bombastischer en theatraler van de twee voorgangers.
De band versmelt op het nieuwe album cinematische muziek met stevige metal en opera muziek. Krachtige koren en orkestrale muziekstukken vormen de hoofdmoot van de tien nummers.
Het album opent met het nagenoeg instrumentale Apertio Ad Profundum. Het nummer doet denken aan opera muziek en het nodigt de luisteraar uit om af te dalen naar het licht. Licht en ontsnapping uit de duisternis, dat is een beetje de rode draad van het album. De intro gaat naadloos over in Simurgh The Firebird.
De teksten zijn somber en donker, zo horen we over The Cult Of Hecate waar het geschreeuw van Hecate de rusteloze zielen weg moet houden. In het nummer Numen wordt de bescherming van het bos opgezocht zodra de strijd begint. Veel strijd, veel geesten en een grote hang naar bevrijding.
De nummers zijn stevig, bombastisch en melodieus. Prachtige koorpartijen worden gecombineerd met stevig gitaarwerk zoals bijvoorbeeld te horen is in The Cult Of Hecate. De intro van La Fonte D’Essence is dan weer intiem en klein gehouden waardoor het een schril contrast vormt met de voorgaande nummers. Langzaam zwelt het volume aan maar nergens wordt het nummer zo bombastisch als de voorganger.
Het nieuwe album is een album vol uitstekende bombastische power metal, en misschien hier en daar wel wat over-the-top, maar dat maakt het weer interessant en leuk. Een prachtig album dat zeker een keer beluisterd moet worden.