Traditiegetrouw wordt er in Kortrijk weer het Alcatraz festival georganiseerd. Dit jaar valt er wat te vieren, want het is de 15e editie van dit festival. Met zoals altijd weer een gevarieerde line up, gaan we een heel weekend genieten van Metal en Hardrock.
Eleine (Prison)
Aan het Zweedse Eleine de eer om dit jubileumjaar te openen. De band laat een breed scala aan riffs horen. Zo horen we, groovy gitaarstukken, maar ook de nodige Death Metal. Echter voeren te alle tijden Symphonische elementen de boventoon. Madeleine moet haar stem nog een beetje opwarmen, gelukkig komt dit later in de set goed. Het eerste nummer van de nieuwe plaat wordt bijgestaan door wat harsh vocalen. Deze komen niet geweldig uit de verf, maar er wordt tevreden geknikt. Tijdens het bombastische Ava Of Death, laat Eleine horen echt wel een steady band te zijn. Een nummer uitgevoerd op de top van hun kunnen. Ondanks het uitblijven van veel publiek, weet Eleine een vermakelijk optreden neer te zetten.
Serial Butcher (Swamp)
Andere koek vinden we in de Swamp. Daar staat de Death Metal formatie Serial Butcher, een thuiswedstrijd te geven. Hoewel deze heren het niet van toegankelijkheid moeten hebben, zijn ze best wel op wat melodie te betrappen en is het geheel aanstekelijk. De hakkende ritmes laten zonder al te veel moeite nekken breken. De smerige lows vullen de technische riffs uitstekend aan en hoewel Brutal Death niet het meest diverse genre is, weet Serial Butcher genoeg variatie te brengen. Flitsende solo’s en lompe breakdowns vliegen om onze oren, maar met bijna 30 jaar aan ervaring weten deze heren wel hoe je een optreden over moet brengen. De tempowisselingen zijn aangenaam en de nieuwe zanger Sven is heerlijk bij stem. Vuil, goor en hard, ze doen hun naam eer aan. Serial Butcher is een fijn product uit eigen land en dat zo vroeg op de dag.
Drain (Helldorado)
Eén van de bands die hard aan de weg timmert, is het Amerikaanse Drain. Oldskool Thrashy Hardcore, maar wel op eigenzinnige wijze gebracht. De band oogt energiek en uiterst enthousiast. Het duurt niet lang voor de eerste moshpit een feit is. Ook two-stepping is hier gewenst. De korte Hardcore nummers hebben lekkere bastonen en worden ondersteund door agressieve vocalen. Een waar genot om naar te luisteren. Veel van de nummers komen vandaag van de nieuwe plaat, Living Proof. Een oerdegelijk album, dat live misschien nog beter werkt. Ze noemen zichzelf de perfecte opwarmer voor Rise Of The Northstar, Terror en Agnostic Front en daar kan ik mij heel goed in vinden. De moshpit on stage tijdens het laatste nummer, laat zien dat Drain hun muziek over weet te brengen. Dit is waar Hardcore om draait. Een uitstekend optreden van een band waar we hopelijk snel meer van zullen horen.
Rise Of The Northstar (Prison)
Een band die niet te classificeren valt, is het Franse Rise Of The Northstar. Met hun fusion van Crossover Thrash en Rap zorgen ze wel voor de nodige beweging op deze mainstage. Met hun nieuwe album als backdrop, is het natuurlijk ook niet vreemd dat ze nummers van die plaat spelen. Vroeg in de set krijgen we daarom The Anthem, gevolgd door de titletrack Showdown. De dreunende bas maakt korte metten met het publiek en is tevens hetgene wat deze band zo lekker maakt. De raps van Vithia missen wat power en raken verzeild door de wind. Daardoor zijn ze met vlagen slecht hoorbaar. Wanneer tijdens Here Comes The Boom, de wind gaat liggen, horen we de kracht van deze Fransen. Puike harsh vocals en een geweldige solo. Daar krijgen ze het publiek wel mee van de grond. De set wordt met oud werk afgesloten. Zo krijgen we Samurai Spirit, gevolgd door Nekkestu en Again And Again. Vooral laatstgenoemde laat een goede indruk achter met een sterke samenzang en toont zich daarmee een waardige afsluiter. Het is vooral Fabulous Fab die voor mij de show heeft gestolen met zijn succesvolle basgitaar.
Kludde (La Morgue)
Kludde wist mij dit jaar enorm te overtuigen met hun nieuwe plaat, De Horla. Vandaar dat dit Belgische gezelschap ook stond omcirkeld op mijn timetable. De combinatie van Black Metal en Sludge Metal werkt uitstekend. Waar de zang vooral zwartgeblakerd is, zijn de instrumentale secties vaak doordrenkt met logge, trage gitaarpartijen. Terwijl er voor het podium een moshpit ontstaat, kijkt de rest geboeid toe zonder al te veel beweging. Het is dan ook vooral muziek om in je op te nemen. Het publiek wordt hier gehypnotiseerd, om vervolgens murw geslagen te worden. Kludde legt met dit optreden de lat torenhoog voor de Belgische bands die nog zullen volgen dit weekend.
Bury Tomorrow (Prison)
Naast de vele Death Metal in de Swamp, krijgen we op het hoofdpodium meer mainstream bands. Zo ook het het Metalcore outfit Bury Tomorrow. Hoewel toch aardig populair, is het niet druk te noemen. Dat deren Daniël en consorten niet. Zo wordt er gelijk met Boltcutter, van de nieuwe plaat, The Seventh Sun, geopend. Het publiek blijft nog verrassend stil, maar zodra meezinger Black Flame zijn intrede doet, wordt er opgeroepen om te crowdsurfen. Daar weten ook de aanwezigen van Alcatraz wel raad mee, want het blijft een never ending storm aan mensen. Meermaals durven jonge kinderen het aan om ook die stap te maken, tot zichtbaar plezier van de rest. Met Abandon Us en Life (Paradise Denied) wordt de nadruk gelegd op nieuwe nummers, maar klassiekers zoals, The Age en Earthbound mogen niet ontbreken. Het zijn dan ook vooral die nummers die uit volle borst mee worden gezongen. Bury Tomorrow bedankt het publiek meermaals en uit ook zijn dank aan de hardwerkende security. Tom neemt sinds de coronapandemie de clean vocalen voor zijn rekening en doet dit uitmuntend. De kracht van Bury Tomorrow zit ‘m in de catchy refreintjes, terwijl de praatgrage Daniël de coupletten intensief voor zijn rekening neemt. Uit persoonlijk oogpunt is dit verre van mijn favoriete setlist, maar na een stroef begin weet Bury Tomorrow de voorste regionen volledig in te pakken.
Slomosa (La Morgue)
Naast al het geweld waan ik mij van tijd tot tijd ook graag in zweverige werelden. De Noren van Slomosa zijn hier perfect voor. Vocalist Benjamin zijn stem is een beetje als Rivella, een beetje vreemd doch lekker. Fijne riffs om op te headbangen en vooral lekker dromerige muziek. Natuurlijk laat Slomosa de kans niet onbenut om hun nieuwste single, Cabin Fever live op te voeren. Dit is nog eens ontspannen muziek luisteren, zeker wanneer ze besluiten om mijn favoriete nummer, In My Mind’s Desert te spelen. Helaas gooit het geluid een beetje roet in het eten, waardoor we door een storende echo niet optimaal kunnen genieten van de zang. Hoewel een prettige set, kon het geluid beter.
Trivium (Prison)
Ook de Alternatieve Metal/Metalcore van Trivium weet zijn plaats op het affiche te bemachtigen. Een graag geziene gast in België. Het is dan ook niet de eerste keer dat de heren hier staan. Paolo is na een ziekenhuisbezoek, vandaag voor het eerste weer terug. Er wordt niet geaarzeld en Trivium laat graag nieuw werk horen. Vandaar dat we aanvangen met The Court In The Dragon. Al vroeg in de setlist komt publiekslieveling The Sin And The Sentence, daar wordt wel heel pijnlijk hoe zacht het geluid staat en hoe slecht er gemixt wordt. Strife toont zich gelukkig wederom weer een super livetrack, alleen laat Matthew de refreinen door het publiek zingen om te verdoezelen hoe matig zijn clean stem is. Ondanks dat het verre van geweldig is, wordt er behoorlijk genoten vooraan en dat is uiteindelijk het belangrijkst. Instrumentaal is het echt genieten geblazen en gelukkig klinkt het vocale ensemble tijdens The Heart From Your Hate, A Gunshot To The Head Of Trepidation en In Waves beter. Toch evenaren ze niet de consistentie die ze normaal laten horen.
Possessed (Swamp)
Een ander kaliber muziek vinden we weer in de grote tent. De grootheden van Possessed gaan daar namelijk een uur lang de boel verbouwen. Dit is de band die vaak wordt genoemd als de grootvaders van de Death Metal. De riffs zijn doeltreffend, maar vooral de solo’s tussendoor maken de muziek. Hoewel de discografie behoorlijk beperkt is, hebben ze louter killer tracks. Hulde ook aan Jeff door gewoon ferme grunts te produceren vanuit zijn rolstoel. Klassiekers als Pentagram en Beyond The Gates verjaren niet en klinken nog altijd net zo lekker als in de studio. Ook de EP The Eyes Of Horror, wordt niet overgeslagen. Een perfecte vertolking van Storm In My Mind, wordt opgevolgd door een nog betere en vooral hardere uitvoering van Swing From The Axe. Toch doen de recente tracks als Graven en Demon het ook goed vanavond. Zelfs op de laatste avond van de tour leveren deze heren als geen ander en kunnen ze zich (naar mijn bescheiden mening) kronen tot beste band so far. Possessed heeft een aantal songs, waarvan je op voorhand al weet dat het publiek los zal gaan. Dat is exact het geval bij The Exorcist, Fallen Angel en natuurlijk bij Death Metal. Na een discussie tussen (een zichtbaar beschonken) Jeff en vermoedelijk de organisatie, mogen ze over tijd toch nog Burning In Hell spelen. De houterige drums van Emilio, de rauwe zang van Jeff en het gitaarspel van de overige 3 heren, alles lijkt vanavond te kloppen. Ze zijn dan ook maar wat blij met de reacties van het publiek. Possessed, die blijheid is geheel wederzijds.
Powerwolf (Prison)
Bij velen rees de vraag of deze Duitsers wel headlinerwaardig zijn. In het verleden wisten ze al menig festival te veroveren vanaf die positie. Dus ook Alcatraz gaat er dit jaar aan geloven. De combinatie van toegankelijke nummers, veel show elementen en het frequent uitbrengen van nieuw werk, zorgen er allen voor dat ze Europa in rap tempo hebben veroverd. Eerlijkheidshalve vind ik Sacrament Of Sin, een lekker te behappen album en ben dan ook maar wat blij om Incense & Iron live te horen. Het daaropvolgende Army Of The Night weet ons allen ook te bekoren. Zo begint Powerwolf wel met een tweetal troefkaarten. Echter probeert Attila soms wel erg lang het publiek te bespelen. Met vuur en een hoop spektakel zet Powerwolf een overtuigende set neer. Stossgebett, Demons Are A Girl’s Best Friend en Resurrection By Erection worden uiterst succesvol gespeeld. Het gejuich komt dan ook nog van achter de geluidstoren vandaan. Toch lijkt dit niet voor iedereen weggelegd, want ten tijde dat I Am Morbid en Converge beginnen, lopen best een aantal mensen weg. Voor de fans speelt Powerwolf een meer dan uitstekende set, waarin de nummers op ieder vlak klinken zoals ze ingespeeld zijn. Mijn favoriet Fire And Forgive wordt ook gespeeld en zo knik ik vrolijk mee op de cheesy Power Metal. Tijdens de klassieker, We Drink Your Blood komt Matthew van Trivium nog even een bijdrage leveren. Powerwolf speelt een ontzettend strakke, sterke en vermakelijke set. In 90 minuten weten ze mij ook meer dan genoeg te overtuigen, dat deze positie volledig rechtvaardig is. De encore besluit ik dan ook over te slaan om wat extra nummers van Converge mee te pakken.
Agnostic Front (Helldorado)
Een half gevulde tent staat klaar om te genieten van de Hardcore veteranen uit New York. Dat de tent relatief leeg is, kan 2 redenen hebben; het immens populaire Dismember speelt tegelijkertijd en de settijd van 00:25 tot 1:30 is ook niet bepaald meer vroeg te noemen. Onder leiding van Roger Miret mag Agnostic Front meer dan een uur moshpits creëren. Met de ruime discografie die deze band heeft, kunnen ze verschillende setlists samenstellen. Gelukkig kiezen de heren ervoor om een geweldige samenvatting van hun oeuvre te spelen. Van de meeste platen krijgen we muziek te horen, maar vooral de klassiekers als Old New York en For My Family, doen het goed. De mensen die nog overeind staan, kennen veel nummers en zijn dan ook niet bang om mee te schreeuwen. Roger is verre van een goede zanger, maar is vandaag bijzonder goed bij stem. Stuk voor stuk ogen alle leden enthousiast en ze lijken er, ondanks het tijdstip, echt veel zin in te hebben. Met de meezinger Gotta Go en de Ramones cover van Blitzkrieg Bop, wordt de set afgesloten. De geplande 65 minuten blijken te mooi om waar te zijn, want na een ruime 50 minuten houden deze Amerikanen het voor gezien. Alles behalve erg, want ze speelden een super show.
In de Swamp waanden de liefhebbers zichzelf in een Death Metal walhalla, terwijl de core kids hun plekje in de Helldorado wisten te vinden. Ook het nodige Belgische talent kreeg weer de kans om Alcatraz plat te spelen. Afsluiter Powerwolf bewees een uitstekende headliner te zijn en de weergoden waren, met slechts een enkele bui, lief voor de gevangenen van Alcatraz. Al met al een zeer geslaagde openingsdag.
Foto’s: Kick Verhaegen