Met This Place Only Brings Death is het Engelse Heart Of A Coward toe aan het vijfde album. Het is het tweede album met zanger Kaan Tasan die hier wordt bijgestaan door Carl Ayers (gitaar/zang), Dan Thornton (gitaar), Vishal “V” Khetia (basgitaar) en Christopher “Noddy” Mansbridge (drums).
Het album telt tien nieuwe composities die vanuit een metalcorebasis zijn opgebouwd. Dat bewijst de band al met de opener en titelnummer This Place Only Brings Death. Het geheel heeft een stevige metalcorebasis en de samenzang in het refrein doet sterk denken aan het geluid van Caliban. Wat mij vooral aantrekt in de metalcore zijn de breakdowns en wordt hier op mijn wenken bedient. De aanloop is al lekker en het vette ritme dat de breakdown domineert is enorm goed. Met Captor vind ik zelf dat de ‘vibe’ een beetje verloren gaat, maar die keert terug in Surrender To Failure. Het tempo blijft er lekker in en de krachtige coupletten contrasteren de melodieuze refreinen. Heart Of A Coward laat zich niet leiden door alleen maar metalcore. Hier komt dat zeker tot uiting. Er zijn wat accenten uit de hardcore aanwezig, maar ook progressieve elementen komen voorbij in deze compositie. Ook hier gaat de band diep in de breakdown en het riffgeluid van Carl en Dan is overtuigend. Het neigt een beetje naar de djentkant.
Dat krijgt weer een vervolg in Devour Me. Een beetje elektro en djentelementen en je hebt een intro om van te smullen. Langzaam dringt weer helemaal tot me door hoe belangrijk en goed er met de ritmes wordt gespeeld op dit album. Dat zorgt ervoor dat een soort van progressief metalcorekarakter meer de overhand krijgt. Over de hele linie wordt er geknipoogd naar Killswitch Engage en is het einde ritme- en rifftechnisch onweerstaanbaar. Die ingeslagen weg vind je ook terug in Decay om daarna helemaal los te gaan met Ghost, Hex en Passenger. Voor mij dé kern van het album.
Riff en ritme krijgen een nieuwe definitie. Het biedt de complete basis van waaruit zanger Kaan zich mag uitleven. Ghost is opzwepend, heeft een goed tempo en de basisgroove waarin Vishal en Christopher schitteren komt steeds terug. Hex is een logisch vervolg op Ghost en heeft wat industriële accent in zich om met Passenger het opzwepende karakter van Slipknot mee te nemen. De breakdowns zijn precies op het goede moment ingepland en dit drieluik neemt het complete album mee naar een hoger niveau.
Dehumanise en All Life Is Finite vervolgen het album op een minder opzwepende, maar doch intense manier. Dehumanise grijpt licht terug op de ‘vibe’ die in This Place Only Brings Death naar voren was geschoven. Ook hier zet de band een sterke groove neer en het einde loopt gewoon over in de afsluiter All Life Is Finite dat uiteindelijk heel rustig het album afsluit.
Heart Of A Coward zet met het vijfde album een product neer dat binnen de metalcore welkom is. Na 11 jaar en vijf albums mag opgetekend worden dat de band weet hoe ze metalcore moeten maken dat mooie elementen uit aangrenzende genres bevat.