Pakkende, moddervette riffs en gruizige vocalen zoals dat hoort bij een rockband die stoner en classic (Southern) hardrock combineert. De gitaren maken bij deze band echter wel het verschil om boven die gemiddeld goede band uit te steken; hier kan je als bonus bij vlagen zelfs van die heerlijke Thin Lizzy-achtige gitaarpartijen als slagroom op de taart verwachten.
De plaat is al vanaf mei dit jaar te krijgen aan de overkant van de grote plas, alwaar ik deze band ook ontdekte bij een bezoekje aan de website van Glory Or Death Records. Op CD is hij ook hier al een tijdje uit via ons eigen No Dust Records, maar de vinylversie is sinds kort ook verkrijgbaar; waarvoor hulde! De muziek op deze plaat bouwt nog steviger voort op het zwaar onderschatte debuut Heathens; een beukende ritmesectie, smerige, maar o zo pakkende riffs, doorrookte whisky vocalen en regelrecht vuurwerk van de gitaren! Soms denk ik dat ze daadwerkelijk zowel in Ace Frehley als Gary Moore (soms in tandem met Scott Gorham) inspiratie hebben kunnen vinden; dit is echt heel erg lekker! Een nummer als Stardust had beslist niet misstaan op Black Rose.
Qua energie zou een vergelijking met Motörhead op momenten zelfs te verdedigen zijn, terwijl er ook nog meer dan voorheen, een donkere, gruizige fuzz a la Fu Manchu over het geheel uitgesmeerd is; de combinatie is behoorlijk overdonderend en toch pakt het mij helemaal in. Waar de vorige plaat al erg smakelijk was als pakkende, stevige biker rock (de hoes voorspelde het al) met classic, stoner en Southern rock, is er bij deze opvolger nog wat extra gruizigheid aan stoner en zelfs een behoorlijke scheut metal toegevoegd, terwijl de twin-gitaarpartijen nog talrijker en melodischer lijken, al komt dat misschien ook door het contrast.
Dit album is een verzameling pakkende heavy rock nummers, waarvan de opener Whiskey Bent op een regelrechte gruizige stoner-manier binnen komt denderen, je bij Kickstands Up de pogo-pit al voor het podium ziet, eerder genoemde Stardust en Bottomfeeder je regelrecht naar de gloriedagen van classic rock terugvoert en Spellbound freaky stoner opent, vervolgens metal galopperend afwisselt met stoner beuken, een classic rock soleertafereel presenteert, en heerlijk tegendraads afrond. De hekkensluiter In Memoriam is een samensmelting van uitersten; de zwaarste lompe riffs dreinen hier samen met de meest fragiele melodramatische expressies tot een indrukwekkend slotstuk; hoog tijd dat een groter publiek kennis gaat maken met deze band!