Vorig jaar bezochten we de Groene Engel al rond deze tijd voor hun Engel of Deathfest. Dat beviel zo goed dat we er dit jaar ook weer bij moesten zijn. Met een mooie grote headliner en een keur aan fijne kleinere bands is een mooie dag headbangen weer gegarandeerd.
Het is al aangenaam druk in de grote zaal als Verwilderd de dag aftrapt. Wat deze Belgische band interessant maakt is hoe het instrumentaal vooral klinkt als black metal maar de vocalen van de, in ontbloot bovenlijf met zwarte vegen optredende, Brent Peeters vooral death metal klinken. Die combinatie maakt het geluid even donker als bruut. Het volume staat zo overdonderend hard dat ik bij binnenkomst even het gevoel heb een trap in de maag te krijgen. Dat mag wel iets zachter.
Darkness Within en local favorites Splinterbomb moet ik helaas missen, maar wat ik heb vernomen was het bij laatstgenoemde lekker druk en waren ze in vorm. Het feit dat het een reünie show was en shirtjes met CD voor slechts 10 euro over de toonbank gaan, zorgt ervoor dat er veel shirtjes met hun logo te zien zijn vandaag.
We waren eerder erg enthousiast over het debuut van Daemorthan. We stonden dan ook te springen om ze live te mogen aanschouwen. En gelukkig, dat viel niet tegen. In tegendeel! Alsof hij een tweelingbroer is van Lamb Of God’s Randy Blythe brult Jack Elberse zijn teksten de microfoon in tot hij rood aanloopt. Met sterk gitaarwerk en een fijn groovende fingerpicked bas wordt een mengeling van groove metal, thrash en death metal neergezet die het publiek in beweging weet te krijgen. Een heftige pit ontstaat in het kleine zaaltje. Het zweet druipt van de bandleden af. Energiek en overtuigend.
Terzij De Horde moet je niet zomaar zien maar beleven. De Utrechtse intellectuele black metal band weet je met hun felle blastbeats een tunnel van geluid in te zuigen. De beste manier om dit te beleven is je daar simpelweg aan over te geven. Duister, genadeloos hard en overweldigend. Als vocalist Joost Vervoort het publiek in gaat om daar te teksten in de gezichten van de toeschouwers te schreeuwen geeft dat een bijna ongemakkelijk maar onvergetelijk gevoel.
Terzij De Horde stond onlangs op Roadburn. Hetzelfde genoegen had Alkahest die we in de kleine zaal mogen aanschouwen. Deze band, bestaande uit studenten van de Eindhovens metal opleiding, The Metal Factory ontstond speciaal voor Roadburn. Ze waren daar succesvol genoeg om al diverse keren uitgenodigd te worden op andere podia. Last minute werden ze aan de line-up toegevoegd omdat The Lucifer Principle helaas moest afzeggen. Ze tonen zich een waardige vervanger en misschien wel de beste band van de dag. Hoewel de start moeizaam is, als gevolg van wat problemen met de monitor, weet de band daarna wel te overtuigen. Frontvrouw Cheyenne Reudenbach wisselt indringende schreeuwzang af met engelachtige clean vocals. De clean vocals zijn vandaag net wat zwakker dan ik gewend ben, maar nog steeds indrukwekkend. Het instrumentale gedeelte is gelaagd en spannend. De mix van stijlen als death metal, sludge en black metal is origineel en voor wie zich daar aan overgeeft voelt het als een catharsis.
Dat de Griekse black metal band Rotting Christ de onbetwiste headliner is, blijkt wel aan hoe vol de grote zaal is. Er zijn dan ook veel mensen speciaal naar de Groene Engel afgereisd voor dit optreden. De band kan dan ook al jaren rekenen op een trouwe fan schare die ze altijd dankbaar belonen. Als ze willen dat de metal horns in de lucht gaan, gaan ook gelijk de handen omhoog. De hele zaal headbangt en iedereen heeft het te druk om bier te halen. Zoals altijd wordt er een hoogstaand optreden neergezet. Nummers al 666 en Grandis Spiritus Diavolos kunnen rekenen op enthousiast meegezongen bijval. Helaas krijgen we slechts een enkel nummer als toegift.
Vorig jaar openden de mannen van Headless Hunter de dag in de kleine zaal. Dit keer mogen ze hem daar afsluiten. En zoals altijd is het complete chaos vanaf de eerste seconde. Deze Helmondse thrashers staan bekend om hun energieke optredens en stellen in die zin nooit teleur. Hoewel het publiek redelijk is uitgedund na het optreden van Rotting Christ zijn de aanwezige metalheads enthousiast en pit hongerig. Er wordt lustig op elkaar ingebeukt en als de kenmerkende opblaasbare pretsigaret de zaal ingaat vliegt die als een soort kruisraket rond. En ondanks de vele sterke, agressieve en duistere nummers die de band in huis heeft blijft hun feestnummer Kiko Is Stoned altijd wel het hoogtepunt.
De dag is werkelijk voorbij gevlogen. Het publiek was gezellig, de bands fantastisch geprogrammeerd en de vrijwilligers vriendelijk en behulpzaam. Ik hoop volgend jaar weer op een vervolg!