Dying Wish is een metalcore band die de afgelopen jaren werkelijk heel snel carrière heeft weten te maken, niet in de laatste plaats omdat ze mee mochten touren met Limp Bizkit. Toch is dat zeker niet de enige reden. Het geluid van de band maakt een mooie groei door en wordt steeds spannender. Jammer wel dat bij de shows die ik gezien heb die potentie live niet helemaal werd waargemaakt .
Er zijn chuggachugga riffs, breakdowns en meer dan genoeg mosh stukjes maar we horen bijvoorbeeld op het laatste nummer ook een stukje piano en regelmatig wat hoogstaandere riffs. Vooral het drumwerk is opvallend knap met interessante ritmewijzigingen. De vocalen van frontvrouw Emma Bosters klinken gemeend, ze lijkt alle pijn en frustratie die ze voelt er mee weg te schreeuwen. Op nummers als Lost In The Fall, Paved In Sorrow en Torn From Your Silhouette, laat ze zich van een andere kant horen. Mooie, gevoelige cleane vocalen die doen denken aan Jesse Leach van Killswitch Engage. Vooral dat laatste nummer is sterk omdat de harsh en clean vocals perfect worden afgewisseld. Sowieso is de opbouw en hard-zacht dynamiek hier fantastisch, ook in die stijl van Killswitch Engage weer, maar met een meer hardcore smoel.
Een band met hart, kracht en energie. Als de live optredens dezelfde groei doormaken heeft Dying Wish een gouden toekomst in het verschiet.