Iedere gitarist heeft wel eens nummers van ze gespeeld; CCR, oftewel Creedence Clearwater Revival. Als je als beginnend gitarist je eerste vijf basisakkoorden onder de knie hebt, kun je het halve repertoire van deze band spelen (denk je). Maar ja, muziek maken is niet een kwestie van alleen maar kunstjes aanleren (naar mijn mening), hier komt vaak toch ook een stuk gevoel bij kijken. Mede daarom zijn deze nummers, zo weet ik uit ervaring, niet zo gemakkelijk als ze lijken, maar wel ideaal oefenmateriaal voor de muzikale ontwikkeling en natuurlijk geweldig jam-materiaal!
Dit moet Ripple Music oprichter Todd Severin ook gedacht hebben. Vele bands uit zijn stal hebben de evergreens van CCR een nieuwe, eigen interpretatie gegeven. De JPT Scare Band presenteert een lekker swingende Run door de bluesrockende Jungle, welke door Master Nasty later nog een keer met slide-gitaar gepresenteerd wordt. Bone Church speelt een net iets pittiger rock versie van Fortunate Son, die halverwege de psych/acid garagerock kant op gaat, maar alles blijft nog heel duidelijk herkenbaar en trouw aan het origineel. Suzie Q gaat al iets meer afwijken; spookachtig, dromerig met heerlijke ijzingwekkende solo door Cities Of Mars.
Gloomy is in eerste instantie onherkenbaar als gruizige stoner variant door Cortez; maar wel erg lekker! Datzelfde geldt voor Effigy (Curse The Son), Pagan (Devil To Pay) en Bad Moon Rising (High Priestess), maar bijvoorbeeld I Put A Spell On You (Doublestone) en de iets minder geslaagde Heard It Through The Graphine (KIND) zijn ondanks het heftig verstoneren nog heel duidelijk herkenbaar. Great Electric Quest (met gitarist Buddy Donner; een druk baasje met een eigen platenlabel en erg leuke hobby band Sabbath Buddy Sabbath) valt me eerlijk gezegd een beetje tegen met een rommelig experimenteel Down On The Corner. Dan gaat bonustrack Cotton Fields als mix van Status Quo en CCR met een blije There’s a Guy Works Down The Chip Shop-vibe (Kristy McColl) een stuk beter.
De slow-blues Nighttime door The Hazytones is heerlijk smerig in al zijn eenvoud (inclusief gitaren uit de tenen) en Born On The Bayou (Hot Spring Water) en Lodi (Jake The Hawk) zijn aardig getrouw gebleven aan het origineel en prettig beluisterbaar. Sailor’s Lament, een nummer dat ik in de CCR -net niet gospel-versie vaak oversla, is met eenzelfde herhalende, nog slepender, psychedelische drive -mijns inziens- door Kabbalah veel spannender gemaakt dan het origineel; knap werk. Van La Chinga krijg ik precies wat ik verwacht; een lekker pittig rockende en vakkundig uitgevoerde Sweet Hitchhiker, die duidelijk met heel veel plezier is ingespeeld. Lightning Born speelt Proud Mary precies zoals je dat met zware gitaren kan voorstellen. Met deze capabele zangeres was een versnelling a la Ike en Tina halverwege het nummer misschien ook een idee geweest.
Red Mesa brengt Hey Tonight met enigszins goedkoop klinkende transistor versterkte gruizige gitaren en komt qua uitvoering een beetje verveeld/ongeïnspireerd over. Sinister Purpose wordt daarna echter heel lekker a la Hendrix gepresenteerd door Roadsaw. Walk On Water, destijds al aardig de psych kant op, wordt met alle acid ingrediënten in iets hogere doseringen opgediend door Salem’s Bend. Ook Green River krijgt de acid make-over met lekker keyboard en gitaarwerk van Stubb. Stone Birds hebben Who’ll Stop The Rain met een paar diesel voortgedreven baggerschuiten door het moeras gesleept en Graveyard Trian, van zichzelf al voorzien van een lekker dreinende drive, is natuurlijk uitermate geschikt als woestijnkruiper, al mis ik nu in de versie van Thunder Horse wel die mondharmonica. Het lekker zware begin van Void Vator’s Comotion zet je even op het verkeerde been; dit vervolgt zijn weg namelijk langs de metal snelweg en is heel knap gedaan, maar wel een beetje een vreemde eend in deze bijt. Ook de opgevoerde Working Man in high energy versie van War Cloud hapt lekker weg. De bonus tracks, (nog een versie) Cotton Fields door Great Electric Quest, Fortunate Son deze keer door Ozone Mama en Sinister Purpose door Kyle Shutt zijn allen ook net even iets steviger dan de originelen, maar heel zeer prettig aan te horen. Een fijne plaat om zo te beluisteren, maar ook ideaal voor een avondje plaatjes draaien met vrienden, met de originelen er naast, of natuurlijk ter inspiratie voor een fijne jamsessie; wat mij betreft is het alle drie genieten. En je ontdekt nog eens een handvol “nieuwe” nader te onderzoeken bandjes.