De band A Life Divided uit München is geen onbekende bij Rockportaal. Mijn kennismaking met de band dateert alweer uit 2012 en het is fijn om op het nieuwe album Down The Spiral Of A Soul te horen dat de band trouw gebleven is aan de electrorock die ze al die jaren spelen.
De waardering voor de (electro)rock uit de jaren tachtig sijpelt ook op dit album in alle tien nieuwe composities door en dat komt voor mij mede door het stemgeluid van zanger Jürgen Plangger, die mij bij tijd en wijle doet denken aan Scritti Politti. Los van de electro-elementen is er op dit nieuwe album veel aandacht voor de rockkant. Het geheel klinkt wat zwaarder en donkerder dan eerst, maar blijft in deze verandering toch weer verdraaid luchtig en aantrekkelijk.
In de eerste single Last Man Standing wordt er stevig gerockt en daalt het stemgeluid naar wat diepere gronden. Verder zet de band stevig in met goede grooves. Dat is ook bij de tweede single Best Time goed te horen, hoewel de basis een prettige melodie in zich heeft. Verder mogen Disorder en Burn The Fields zeker genoemd worden als vrij heavy.
Aantrekkelijk neergezet binnen een mainstreamkarakter is dan bijvoorbeeld weer Life Goes On en Thanks For Nothing. Lekker uptempo ligt Tear Down The Walls (featuring ISA) goed in het gehoor en komt een glimp van een stadionrocker naar voren.
Verder kun je een stuk rust vinden in het titelnummer Down The Spiral Of A Soul en een stuk herkenning in de Real Lifecover Send Me An Angel.
A Life Divided heeft met dit album recht gedaan aan het bestaan van de band en recht gedaan aan de electrorock van nu en weleer. Het klinkt allemaal goed, heeft een vol geluid en grooved geregeld lekker tegen de muur en terug.