Zoals gezegd werd de band in 2008 opgericht en heeft sindsdien slechts 2 albums en een ep uitgebracht. Met deze schijfjes op zak hebben ze op het eigen continent wel al genoeg credit opgebouwd om met acts als Skid Row, Marty Friedman (Megadeth), Uli Jon Roth (Scorpions) en Steven Adler (Guns n’ Roses) rond te touren. Leuk dat zoiets uiteindelijk na al die jaren toch bij ons terecht komt.
Systematic Paralysis is het derde volledige album en komt eind deze maand op de markt. Het bestaat uit 8 nummers die werkelijk bol staan van diversietijd en gaan over hoe het allemaal zo fout kan gaan in de wereld. Het is heavy, het rockt, het schuurt, het grunt, het is funky. Metal meets grunge. Er zitten grote invloeden in van het oudere werk van bijvoorbeeld Alice in Chains en Melvins. Maar ook Type ‘o Negative achtige passages die omslaan in thrash. De zeurende trage cleane zang slaat om naar intens en heftig. Het geheel is doorspekt met fijne solo’s. Wellicht zal het voor de gemiddelde luisteraar simpel en eenvoudig overkomen. Niets is minder waar want het zit echt goed in elkaar.
Hoogtepunt van het album is voor mij het 7,5 minuut durende meest bijzondere gevarieerde heavy nummer Clones for Death. Probeer het zelf maar eens.