A Heavy Lazy Sunday Afternoon – Dynamo (Eindhoven) 27/04/2014

Een zondag middag in de kelder van Dynamo. De kelder van Dynamo… dat brengt herinneringen terug uit de tijd dat het oude gebouw er nog stond… Die trap af, de klapdeuren door, de DJ achter kippengaas, een donker hol in. Midden in 4 kolommen met aan iedere pilaar een brullende speaker en midden op de vloer een paar headbangende kerels… Tijden veranderen. De kelder van het huidige Dynamo gebouw is nog niet zo lang geleden opgeknapt, voorzien van een mooi podiumpje en voorzien van de benodigdheden voor een concert. Het doet wel erg braaf aan in vergelijking met wat er vroeger stond, maar het zal de kwaliteit van het geluid zeker goed doen. Vanavond zijn we op uitnodiging van onze collega fotograaf en recensent Ton Dekkers bij Dynamo in de kelder voor een drietal bands. Beyond God, Kowai en Ex Libris. Ook doen we nog even snel een interview met Dianne van Giersbergen (nee, da’s geen familie van…). Dit zal binnenkort ook op Rockportaal te lezen zijn.
We lopen na het interview gauw naar binnen voor Beyond God. Alles is vrij klein. Het podiumpje, het publiek en de ruimte. Wat niet klein is, zijn de muzikale ideeën van de band. We krijgen nog net krap het laatste nummer van de set mee, het nummer Passion. De muziek klinkt lekker en zit goed in elkaar. Er wordt blijkbaar sinds kort live ook gebruik gemaakt van een chello, wat live erg goed klinkt en uitstekend past in de muziek. De prachtig geklede zangeres en de band verlaten helaas al weer het podium om plek te maken voor Kowai.
Kowai komt op onder begeleiding van indrukwekkend intro muziek, die gelijk over gaat in het eerste nummer. In de eerste minuut zijn er nog wat probleempjes met de microfoon van de grunts. Deze zijn echter heel snel opgelost, bij het tweede refrein is de combinatie uitstekend. De toetsenist blijkt ook een goede zangstem te hebben. De hoeveelheid publiek is nog steeds maar minimaal, maar dat maakt de band zo te zien niet uit. De stukjes duet in het nummer zijn de moeite waard, de stemmen passen bij elkaar. De band heet iedereen welkom in “Eindhovuh de gekstuh”! Ook wordt er verteld dat er een invaller is op gitaar, namelijk de geluidsman! Deze is ook blond, maar dan anders… De zangeres geeft aan toe te zijn aan iets rustigers na het eerste geweld en de band zet hierop het nummer Inhale in. Bij Man’s Downfall vallen de grunts op. Deze klinken lekker, maar de mimiek van de betreffende gitarist is er nog niet. Althans, de blik lijkt die van iemand die geconcentreerd aan het gitaarspelen is, maar niet zijn hart en ziel gooit in wat hij grunt. Zowel gitaarspel als grunt klinken overigens als een klok, hier is niets op aan te merken.
Even later wordt Jos gefeliciteerd met zijn 61e verjaardag… Jos? Of was het toch Ton? De zangeres vertelt daarop met een lach dat het toch maar verstandiger is om verder te zingen in plaats van te praten… Het nummer Undisgraced wordt ingezet. Dit nummer heeft naar mijn idee echt potentie. Het heeft een goede opbouw, het refrein is aanstekelijk en wordt goed gebracht. Het klopt helemaal. Het laatste nummer van de set wordt ingezet onder de aankondiging dat dit de laatste keer is dat ze zullen spelen, dat de band geen merch bij zich heeft en op zoek is naar een nieuwe zangeres! Geintje natuurlijk… Als de laatste zinnen van Ice Cold Sun klinken zijn deze erg toepasselijk: This is how it ends. Met applaus van het publiek verlaat de band het podium.
Ex Libris is nu aan de beurt. De soundcheck begint al lekker humoristisch, de gitarist speelt wat korte rifjes en er wordt wat gedrumd. Met een lach lopen de twee van het podium af: Zo, dit was het dan, tijd voor bier! Even later beginnen ze gelukkig wel echt met als eerste de titelsong van het nieuwe album Medea. Gelijk wordt duidelijk dat het hier gaat om een compleet apart slag female fronted gothic metal (als je in hokjes wil denken). De muziek is behoorlijk aan de progressieve kant, wordt strak gespeeld en dit geheel wordt nog eens versterkt door de zeer gevarieerde stem van Dianne. Deze is behoorlijk indrukwekkend en ze zoekt samen met de band hier veel meer de extreme kanten van haar stem op. Dit is bij Xandria, waar ze sinds kort bij zingt, een stuk minder het geval, dat is toch iets minder ingewikkeld. Love Is Thy Sin van hun eerste album Amygdala is het tweede nummer van de set, deze is voor mij wat minder indrukwekkend maar zeker niet slecht. De muziek is voor mij tot noch toe met niets te vergelijken. Het is symfonische metal, maar dan dusdanig progressief dat het bij vlagen doet denken aan iets als Textures, maar dan zonder de polyritmiek. Daarnaast zijn ook de opera invloeden behoorlijk aanwezig en worden hele zachte atmosferische tussenpozen ook niet geschuwd.
Als tussenstopje zingt Dianne nog even Happy Birthday voor Ton, in de stijl van Marilyn Monroe toen die dat deed voor J.F. Kennedy. Ton krijgt dan ook een hartelijk applaus van de zaal, voor het organiseren van de middag maar natuurlijk ook voor zijn verjaardag.
Bij de volgende song wordt wat medewerking van de zaal verlangd. Dianne vraagt of we de tekst We Sail willen beantwoorden met een hartelijk Hey! Dit gaat de zaal maar redelijk af, er zijn per slot van rekening ook niet al te veel mensen in de zaal aanwezig. Het volgende nummer My Dream I Dream is tot nu toe mijn favoriet van het nieuwe album. Het nummer wordt (op een paar maten na) compleet in 5/4 maat gespeeld. Het begin is heerlijk rustig met alleen de toetsenpartij die Dianne begeleid. Langzaam aan wordt dit uitgebreid met de drums en gitaar, waarbij Dianne echt een paar ontzettende vocale uithalen laat horen die live minimaal net zo goed klinken als op het album. Bij Song of Discord zit er voor Dianne gelukkig een lekker rust momentje in waar de band zich lekker uit kan leven. Dianne komt tijdens het nummer dan ook van het podium afgestapt en gaat tussen het publiek naar de band staan kijken.
Wat tijdens de set steeds meer blijkt is hoeveel plezier de leden hebben om muziek te maken, dit straalt aan alle kanten van de heren en dame af. Men staat te grijnzen, haalt geintjes uit onder het spelen en dit zorgt er ook voor dat het eruit ziet alsof de muziek verre van ingewikkeld is om te spelen. Niets is minder waar, de gitaar, drum en zangpartijen zijn af en toe echt indrukwekkend  om te horen. Als het laatste nummer wordt aangekondigd vind niemand in de zaal dat leuk, maar gelukkig is dit geen kort nummer. De laatste song is From Birth to Bloodshed waarin alle sterke punten van de band nog een keer naar boven komen. Aan het einde maakt de band nog een buiging en hiermee komt de avond tot een einde. Althans, bijna want er is genoeg kans om even te praten met alle bands en even een leuk foto moment te creëren.
De bands vanavond spelen allen niet op grote podia, maar dat kan ook niet gezien de muzikale niche waarin ze zich bevinden. Dit geldt nog het meeste voor Ex Libris, maar tot op zekere hoogte ook voor de andere bands. Dit is natuurlijk een bewuste keuze, maar maakt wel zonde dat niet meer mensen kunnen genieten van de muzikale talenten die we vanavond voorbij hebben zien komen. Ik kan in ieder geval niet wachten op de volgende keer dat de oren zo verwend worden.