Met meer dan twintig bandleden van o.a. Changing Tides en Torn From Oblivion kunnen we het Nederlandse A Knight Under Maria’s Altar (A.K.U.M.A.) beter een collectief dan een band noemen. Bedenker Nawoddya Ramkisoensing had een missie; rauw individueel talent samenbrengen om meer te creëren dan ‘slechts’ een band. Voor dit album werd een samenstelling van acht verschillende zangers gekozen. Genoeg reden om debuutalbum Heresy of Horror eens nader te bekijken.
Het album begint met een spacy intro met wat subtiele beats en een weggestopte gitaarmelodie. Hierna knalt opener I’d Rather Be erin met een opeenvolging van sterke moderne riffs die het midden houden tussen metalcore en deathcore. Al snel is daar ook de eerste breakdown, iets waar het collectief absoluut niet vies van is. Het nummer wordt met een logge midrange scream op een heerlijke manier van vocals voorzien. Vervolgens verrast A.K.U.M.A. met een clean reffreintje waar redelijk ‘emo’ aandoende vocalen in te horen zijn. De combinatie vergt wat gewenning, maar de breakdown die volgt grijpt direct weer de aandacht. A Living Mistake tapt uit hetzelfde vaatje, hoewel de cleane zang hier over blastbeats heen gelegd wordt waardoor het geheel net iets progressiever overkomt. Direct valt op dat de drum- en gitaarpartijen doordacht en doeltreffend zijn en de screams van de verschillende vocalisten staan als een huis.
Nummers als Sin ov Pride en Now Will Pass laten de ruigste en tegelijk meest gefocuste kant van A.K.U.M.A. zien en mogen daarmee als hoogtepunten op het album gezien worden. Laatstgenoemde track valt ook op door ontzettend gave cleane zang, die op andere tracks toch wat minder overtuigend uitpakt. Sowieso valt op dat na de eerste twee nummers het knopje voor “bruutheid” iets verder opengedraaid wordt. Er is geen gebrek aan breakdowns en ‘bleghs’ en daarmee worden de fans van de moderne stijlen zowel muzikaal als qua vocale gymnastiek op hun wenken bediend. Ook de lengte van de nummers, op het knappe slotstuk Unchained Harakiri na allemaal onder de 4 minuten, zorgen voor goed te verorberen brokken muziek.
Voor mensen zoals ondergetekende die opgegroeid zijn in de second wave metalcore en Myspace deathcore generatie is dit hele album een feest van herkenning. Niet dat hier plagiaat gepleegd wordt, maar het geheel klinkt meer dan eens als een ‘trip down memory lane’. Tijdens het beluisteren van Heresy of Horror valt regelmatig een vergelijking te maken met de hoogtijdagen van Roadrunner United en Metal Blade of bands als All Shall Perish en de oudere Fit for an Autopsy en Whitechapel platen. Ondanks de duidelijke referenties naar die tijdsgeest klinkt het geheel fris en modern, dankzij een heldere productie en het slim variëren tussen beide kanten van de core medaille. Hoewel niet elk nummer even memorabel is, slaagt het collectief er evenwel in om een knappe debuutschijf af te leveren. Extra knap is het dat het geheel, ondanks de verscheidenheid aan muzikanten en knipogen naar de diverse kanten van metal- en deathcore, gefocust en uniform klinkt. De spaarzame cleans zullen een gevalletje ‘love it or hate it’ blijken, maar fans van beide genres zullen in hun nopjes zijn met dit debuut. Heresy of Horror toont maar weer eens aan hoeveel talent er in ons kikkerlandje rondloopt.