A New Dark Age – De Grote Post (Oostende, België) 27/12/2016

Kijken naar een documentaire over Adrian Borland en daarna luisteren naar een The Sound-tribute band, het kon zopas in Oostende.
In het kader van het plaatselijke filmfestival werd in De Grote Post de Nederlandse docu Walking In The Opposite Direction vertoond. Een aangrijpend verhaal van gemiste kansen op wereldwijd succes met The Sound en over het genie en de psychologische problemen van Adrian Borland. Met heel veel oud beeldmateriaal en (ook Nederlandse) getuigenissen van familie, bandleden en liefjes. Borland kende in Nederland meer succes dan in Groot-Brittannië, woonde hier zelfs een tijd en had na The Sound een tijdje een Nederlandse begeleidingsband. Bij heel wat fans komt de docu rauwer aan dan verwacht. Velen hadden wel een idee van de persoonlijke problemen van  Borland, maar kunnen dankzij de film van Marc Waltman en Jean-Paul van Mierlo zijn teksten nog beter plaatsen.
 
Na de film volgde in Oostende het optreden van A New Dark Age, een tribute band die zich focust op The Sound.  De band bestaat uit geroutineerde muzikanten uit bands als Daan en The Whodads, maar alles draait toch rond zanger Peter Slabbynck. Die stond met zijn band Red Zebra in het begin van de jaren ’80, net als The Sound, een paar keer op de rand van een internationale doorbraak (en in het voorprogramma van The Sound), maar kon nooit echt helemaal doorbreken buiten de Belgische landsgrenzen. In de nadagen van Red Zebra smokkelde hij reeds bv. Winning van The Sound in de liveset, de eerste stap naar een avondvullend programma.
 
In Oostende begint Slabbynck, die de docu voor het eerst te zien kreeg, ietwat aangedaan aan het optreden. De anders zo expressieve zanger is weinig van zeggen tussen de nummers door.  Ook gitarist Steven Janssens zet het publiek eerst op het verkeerde been;  in openingsnummer I Can’t Escape Myself speelt hij een geluid dat wel mooi past bij zijn vetkuif en zijn cowboyboots, maar dat we niet meteen associëren met de donkere jaren ’80. Voor Heartland ruilt hij zijn witte gitaar voor een zwarte Fender en dan zit hij meteen wel in de juiste sfeer.  Het publiek reageert eerst maar flauw op nochtans prachtige nummers als Sense of Purpose, Contact The Fact en Skeletons. Ook bij Judgement, Desire, The Fire en Silent Air blijft het voor het publiek bij wat meedeinen op de weergaloos gebrachte muziek.
 
Slabbynck en zijn band hebben de publiekslievelingen opgespaard voor de finale. Die begint met Possession en gaat via Heyday en A New Dark Age naar Winning. Nu komt het publiek wel los en wordt er luid meegezongen en zelfs voorzichtig gedanst (het blijft België). Als toegift is er nog Missiles, waarbij het publiek helemaal overstag gaat en Slabbynck zelfs even het publiek induikt om de fans nog wat extra aan te porren.
 
Haal A New Dark Age naar Nederland, waar er nog meer The Sound-fans moeten zijn dan in België. Dichter dan dit kom je niet meer bij The Sound.