Vanavond echter eerst genieten van A Perfect Circle. De band die met het uitbrengen van Eat The Elephant de oorspronkelijke liefhebbers deels op het verkeerde been heeft gezet. Geen Tool-light meer, maar een album die meerdere invalshoeken en lagen kent. Een plaat die tijd vraagt om te doorgronden, maar zich dan openbaart tot een van de parels van dit jaar. Niet voor niets is dit album de belangrijkste bron voor vanavond. Maar liefst acht nummers staan vanavond op de setlist (Delicious, Disillusioned, Eat The Elephant, Hourglass, So Long And Thanks For All The Fish, TalkTalk, The Contrarion en The Doomed). Het is duidelijk live gespeeld, dat blijkt onder andere uit de kleine foutjes bij het piano/ keyboard deel. Toch is de band in absolute topvorm. Maynard zingt de sterren van de hemel. Hij laat vanavond horen van alle markten thuis te zijn. Fluisterend, melodieus, schreeuwend en zelfs als een aardige frontman voor AC/DC. Dat blijkt bij de aan Malcolm Young opgedragen cover van Dog Eat Dog. Wat een ongelooflijke stem heeft die man. Gitarist Billy Howerdel smijt met progressieve riffs en inventieve breaks. Ook zijn samenzang met Maynard maakt indruk. De andere bandleden zouden normaal gesproken in de schaduw staan van de twee frontmannen, maar vanavond is dat anders. Vooral drummer Jeff Friedl (Eagles Of Death Metal, Puscifer) weet met rake klappen veel indruk te maken. Wat helpt aan deze positieve vibe is het geweldige geluid. Helder, niet te hard, maar zeker ook niet te zacht. Heel even lijkt de band zich te verslikken in het progressieve karakter met tegendraadse nummers als Vanishing, Rose en de vanavond gespeelde versie van 3 Libras. Dat gevoel is snel te verwaarlozen als ook nummers als The Noose, Thomas, Judith en The Hollow voorbij komen.
De show is verder vooral een boeiend schimmenspel. Maynard is nauwelijks te zien op zijn eigen podium. De andere bandleden zijn ook niet bepaald uitgelicht. Dit ten faveure van de indrukwekkende lichtshow met beelden. Voornamelijk op balken, maar ook op de backdrop. Het valt niet uit te leggen. Het valt ook niet te laten zien, want de band heeft een verbod ingesteld op video’s en foto’s. Ook niet van mobiele telefoons. Toch doen is riskeren uit de zaal gezet te worden. Het klinkt vervelend, maar het werkt wel. Ongestoord naar een band kijken zonder al die digitale schermpjes voor je neus. Het is een verademing! Dit zouden meer bands en zalen moeten doen.
Voorprogramma is niemand minder dan Chelsea Wolfe. Laten we het Gothic doom noemen. Hoewel we met die benaming de muziek te kort doen. Het een duistere versie van PJ Harvey noemen mag ook. Het duiveltje Chelsea zingt soms net zo makkelijk hoog als engeltje Heather Nova. De zwaar aangezette gitaren, de trage bas en drumlijnen geven alle ruimte voor Chelsea Wolfe om er zingend overheen te zweven. De contradictie tussen harde gitaren en die zuivere stem werken optimaal. Zoals blijkt tijdens Spun, 16 Psyche en Carrion Flowers. Chelsea Wolfe heeft echter meer in huis dan harde gitaren. Ook elektronica gedreven rustigere nummers komen voorbij, zoals het hypnotiserende Vex en After The Fall. Heerlijk zwelgen in duisternis, ook wat betreft lichtvoering. Daar zal het voorprogramma deels ook op gekozen zijn, want die paar spots die deze band gebruikt passen goed in het plan van het hoofdprogramma. Het is drie kwartier lang genieten en Chelsea Wolfe blijkt een prima opwarmer voor dat wat nog komen gaat.