A Sense Of Gravity – Atrament

“Time to buckle up and strap in, because this is going tob e an intense ride”. Dit is de eerste zin die in de bijgevoegde biografie van de band te lezen valt. Daar is ook niets aan gelogen, want het nieuwe album Atrament van het Amerikaanse A Sense Of Gravity uit Seattle is werkelijk een zeer bijzonder schijfje, dat absoluut niet in één keer te doorgronden is.
In de twaalf composities laat het zeskoppig muzikaal je alle uitersten meemaken die metal te bieden heeft. Neem het oude geluid van een band als Opeth¸de genialiteit en het theatrale karakter van Incura of Devin Townsend, de kracht van Meshuggah en het progressieve karakter van Dream Theater en je komt in de buurt van het geluid van A Sense Of Gravity.
Wanneer er een metafoor op het totale album losgelaten zou moeten worden, zou dat het woord “water” zijn. Water dat verfrissend, verkoelend, helend en noodzakelijk kan zijn, maar aan de andere kant uiterst krachtig, zelfs verwoestend. Alle eigenschappen komen naar voren en er is nagenoeg geen nummer dat eenvoudig te omschrijven valt in een review.
In Drowning In The Ink liggen bombast en sereniteit naast elkaar, mede door orkestrale elementen met aanvullend het luchtige fluitspel van gast Wilburt Roget (bekend als componist voor de muziek van de videogame Lara Corft And The Temple OF Osiris en Star Wars). Daarna volgt geregeld de wet van de geordende chaos in bijvoorbeeld Reclusive Peace. Zanger C.J. Jenkins grunt en brult hier het geheel aan elkaar met behulp van de gitaartonen van Morgan Wich en Brendon Williams, terwijl Brandon Morris zijn keyboard een spelletje laat spelen met het strakke drumwerk van Pete Breene. En wanneer je eenmaal aan de melodie gewend denkt te zijn, gooit A Sense Of Gravity het geheel weer helemaal over een andere boeg. Zanger C.J. Jenkins is een belangrijke pion in het spel. In de meer krachtige composities (Echo Chasers, Artificially Ever After, Revenant en Guise Of Complacency) klinkt hij sterk, onoverwinnelijk, terwijl hij hysterie uitdraagt in Echo Chasers en in het polyritmische The Divide en I, Recreant, dat teruggrijpt op Opeth, laat horen over een prachtig helder stemgeluid te beschikken. Iets dat in het mooie Shadowed Lines wederom terugkomt. Begeleid door piano weet hij een sfeer op te bouwen die rustgevend en sereen is terwijl langzaam toegewerkt wordt naar een krachtige melodie met licht jazzy-accenten. Maar even zo gemakkelijk schakelt hij over naar een krachtig geluid in het deathmetal gerelateerde nummer The Projectionist of weet zich staande te houden in het progressief getinte Promised None wat wars is van logica en waarin haaks op elkaar staande ritmes elkaar weten te vinden in een gordiaanse knoop. De wat luchtige gitaarsolo valt dan weer op terwijl drummer Pete Breene in een jazzy drumritme voor de achtergrond en continuïteit zorgt.
Zoals eerder gezegd is het totaalgeluid van A Sense Of Gravity niet in een review te omschrijven, of je zou iedere vijftien seconden moeten klokken en weergeven wat er gebeurt. “It’s gonna be an intense ride” waarmee de review begon, is werkelijk bewaarheid geworden. Nog niet eerder heb ik dit jaar zo’n intens en gevarieerd album gehoord als Atrament. Dat neemt niet weg dat het een gemakkelijk album is geworden. Het heeft ook zeker een aantal luisterbeurten nodig om de ogenschijnlijke geordende chaos iets te doorgronden. En nog altijd blijf ik nieuwe elementen, fragmenten, geluiden horen die ik nog niet eerder had ontdekt.
Atrament heeft het allemaal. Er is sprake van liefde en haat, van zwart (als Atrament) en wit (als sneeuw), van duisternis en licht, van gekte en genialiteit en van een briesje tot een orkaan. En alles daartussen. Laat je omverblazen en laat je verrassen en bekijk even alle video’s die van het album zijn verschenen. En neem dan meteen ruim de tijd om het prachtige artwork te bekijken.