Seven Days deed als vooruitgeschoven single reeds het beste vermoeden voor dit album. Niet alle tracks halen vlot dat hoge niveau, maar het album heeft ook nauwelijks missers of vullers. Matterhorn is een sterke, dansbare track die tot aan de schouders van Seven Days komt. Goodbye en Fortress Of Solitide zijn traag en eenvoudig, zoals the Cure die op zijn jongste albums al eens durft te zetten. Niet elke fan van het genre valt hoervoor warm te maken, want het vergt wel een inspanning als luisteraar. Van de twee ‘trage’ vind ik Goodbye de betere. Heel wat tracks hebben referenties naar de huidige of de jongere versie van the Cure, zoals in de intro van Cavern. A Slice Of Life haalt de mosterd ook bij andere bands, maar die lijst zou te lang zijn en die zou afbreuk doen aan de unieke songschrijvers die deze band wil zijn. Anywhere But Home valt als track op vanwege zijn ijzersterke finale. Misschien een beetje klassiek en voorspelbaar in de opbouw, die finale, maar wel goed en met passie gebracht.
In postpunk kies je als band voor ofwel onderkoelde en gelijktonige vocalen of voor net veel passie en emotie in de zang. Tracks als Run For Cover tonen dat Dirk Vreys voor A Slice Of Life de juiste keuze heeft gemaakt met te kiezen voor passie. Geweldige track, geweldige lyrics (‘people go when friendships die’ is zo herkenbaar).
What Doesn’t Kill Me is in de lyrics dan weer wat voorspelbaar, maar heeft wat leuke verrassinkjes in de muziek. Sterke intro’s hebben ze wel bij A Slice Of Life. Die van In Your Shoes is zo’n sterke binnenkomer. Kort daarna lost deze track niet alle verwachtingen in en lijkt die wat te gaan doodbloeden, maar dan herpakken ze zich en zwelt de windhoos van gelaagde gothic rock alsnog aan.
Op het afsluitende Animal Instinct duwen Vreys & co het gaspedaal nog wat dieper in en krijgt Emmanuel Schaeverbeke op keys eens de hoofdrol. Dansbaar en catchy met twee voeten vooruit.
Tabula Rasa is een heel gevarieerd en sterk album waar elke fan van postpunk/gothic rock heel wat plezier zal aan beleven.