Het Belgische label Alfa Matrix heeft een nieuwe tribute-verzamelaar klaar rond the Cure en dat is een schatkist waarin je kan blijven graaien.
Toegegeven, er zitten er ook een paar tussen die niet zo memorabel zijn, of die bij de optelsom van band/artiest en gekozen Cure-song niet tot de verwachte uitkomst leiden, maar met slechts een paar tracks die onder die noemer vallen op een totaal van 27 interpretaties is dat nog altijd heel netjes. De bands en artiesten kozen niet allemaal voor de grootste hits. Ook dat is leuk aan deze verzamelaar.
Deze verzamelaar opent met Metroland’s cover van A Journey By Train en dat is jammer, want deze versie is een beetje zoutloos. Gelukkig duurt dit ook maar anderhalve minuut. De eigenlijke versie staat op het einde van het album, als Another Journey By Train, en die is evenmin een groot succes.
Nummer twee op deze verzamelaar in de lijst is wel een schot in de roos. De Italiaanse Noémi Aurora geeft Friday I’m In Love wat extra vrouwelijke sensualiteit en daar wint deze song enkel bij aan kracht. Ook Neuractive zet vrouwelijke vocalen in voor The Figurehead, maar dit resultaat rammelt een beetje, ondanks de zorgvuldige aanpak.
One Hundred Years is in de versie van te Cure een slepende treurnis. In de versie van gothic rockers Star Industry schuift deze song op naar pompende, bijna industrial gothic metal. En die vocalen, … Nu weten we meteen dat tracks van the Cure ook zouden werken als ze Andrew Eldritch als zanger zouden hebben. Mooi.
Implant pakt Killing An Arab aan met veel respect. Geen gedoe van het zou beter ‘kissing an Arab’ of ‘killing another’ zijn, maar gewoon de originele lyrics. Het ritme wordt helemaal vertimmerd en toch blijft de melodie herkenbaar. Dan kan je wat.
Boys Don’t Cry krijgt een gewaagde aanpak van ImJudas en daar is best wat lef voor nodig. Niet iedereen zal deze electropop/A-ha-interpretatie kunnen smaken, maar het is een leuke voetnoot in de muziekgeschiedenis. Digital Factor toont ook best wat durf door het analoge van A Forest helemaal te digitaliseren/synthetiseren. Dit is één van de beste covers van deze verzamelaar.
Close To Me krijgt al net zo’n poppy jasje van Cosmic Armchair. Elektro meets Deee-lite-bubblegum-pop. Lichtvoetig, zelfs een half metertje boven de grond zwevend. Met the Cure kan je blijkbaar alle kanten uit.
Technoir doet iets leuk met Pictures Of You. Het schattige accent van een niet-Engels-sprekende geeft dit een extra dimensie van een verloren vakantieliefde die het origineel niet heeft. The Ultimate Dreamers zetten Lovesong niet helemaal naar hun hand – daarvoor kleven ze net iets te hard aan het origineel – maar in het naspelen van het origineel leveren ze op deze verzamelaar één van de beste prestaties. Voer voor Cure-puristen.
The Lovecats krijgt een puike remake door The Breath Of Life. Wat een drum-intro! En ook hier opnieuw krijgen de lyrics een ander gezicht als ze gezongen worden door een vrouw. Een gedurfde interpretatie, maar fenomenaal goed. Darkness On Demand brengt een springerige, digitale versie van The Walk. Leuk? Ach, het is ten slotte toch entertainment, niet?
De laatste hoogtepunten van deze verzamelaar komen van Armageddon Dildos en Lights A.M.. De Dildos verrassen met een hoekige versie van Let’s Go To Bed die voorts heel nauw aansluit op het origineel. Lights A.M. voegt een karrevracht synth-bombast toe aan Plainsong en dat lukt nog ook. Ze weten deze track te vatten in al zijn aspecten.
https://alfamatrix.bandcamp.com/album/a-strange-play-vol-2-tribute-to-the-cure