Met de “dancehall” ervaring van King Shiloh Soundsystem nog heel vers in mijn geheugen ben ik vanavond op weg naar een totaal ander concert: Aafke Romeijn in de Paradox in Tilburg. Het is het verplaatste concert van 18 februari wat eigenlijk in de 013 plaats had moeten vinden, en ik verwacht dan ook in deze zaal een vervangende concertzaal te vinden. Maar mijn allereerste bezoek aan de Paradox verrast mij positief: ik zie een podium, een zaal vol met tafeltjes ervoor en veel mensen die voorzien van een drankje met spanning wachten op het moment dat Aafke met haar band op komt. Ik zal nou niet meteen roepen dat het een rokerige jazzclub is, maar het komt in de buurt.
Het concert vanavond staat grotendeels in het teken van haar recente derde album Je doet je best maar. Een album waarop Aafke Romeijn voor de derde achtereenvolgende keer verrast. Van zwaarmoedig via Nederlandstalig en elektronisch is dit derde album een balans tussen somberheid en vrolijkheid, waarbij analoge techniek weer naar de voorgrond getrokken wordt. Het album staat bol van diversiteit: de titelsong gaat over een ex, in 15% wordt de muziekindustrie op de hak genomen, afstandsbediening gaat over conversaties gedurende een avondje zappen voor de TV en hoewel ze z’n ideologie niet steunt, spreekt ze in Haider wel haar fascinatie uit over de persoon achter deze politicus. En dit is slechts een greep uit de twaalf nummers die het album rijk is.
Een sobere doch ook hilarische opkomst. Pretentieloos nemen Aafke en haar band plek achter de instrumenten. Maar de kleding doet menigeen met de ogen knipperen: een gemiddelde carnavals outfit verbleekt erbij: zwarte kostuums volledig gevuld met kleurrijke afbeeldingen. Dit is allemaal onderdeel van het totaalconcept van een optreden: Bas Kosters is de verantwoordelijke ontwerper voor deze verkleedpartij.
Nummers worden monotoon aangekondigd, passend in de eenvoudige sfeer van het optreden. Een ode aan haar vader, die het niet zo leuk vindt om in de belangstelling te staan, maar die er nu toch niet is en niet kan protesteren. Een ode aan Henk Krol, voor de zoveelste felicitatie aan een overleden persoon. Ook Brussel ontkomt niet aan een hommage aan kortzichtige politici. Het optreden lijkt in eerste instantie op een soort grappig cabaret, maar in de puntige teksten zit veel diepgang. Het blijkt dat veel bezoekers hiervan op de hoogte zijn en die dit graag live een keer mee willen maken: er wordt opvallend weinig gepraat c.q. met het mobieltje gespeeld. Een enkeling waagt zich tussendoor subtiel naar de bar voor een nieuw biertje…
Halverwege de show mag de band zich even afzijdig maken, en volgen een aantal solo nummers. Waarvoor Aafke zich voor de gelegenheid even omgekleed heeft. Of beter gezegd: gedeeltelijk uitgekleed. Want ze staat prominent haar buik te showen, waarvan duidelijk is dat ze nog maar enkele weken te gaan heeft voordat ze mama wordt…
Een opvallend optreden: de uitersten van tragiek en comedy komen vanavond samen. Vertoont in een serieuze show met een grappige uitstraling. En vertolkt in scherpe teksten. Pretentieloos gebracht in een serieuze doch ook zeer vermakelijke show. Een stapje uit mijn eigen ‘comfort zone’ voor wat betreft mijn muzikale smaak. Maar een stap waarvan ik absoluut geen spijt hoef te hebben dat ik ‘m maak. Vanavond is weer eens zo’n avondje wat aantoont hoe veelzijdig het begrip ‘muziek’ geïnterpreteerd kan worden. En dat dat heel wat origineler kan dan het gemiddelde ‘Serious Talent’ bandje doet…
Aafke Romeijn – Paradox (Tilburg) 27/03/2016
452
vorig bericht