Aaron Keylock – Cut Against The Grain

Achttien jaar is ‘ie pas, Aaron Keylock. Je ziet hem dan ook aangekondigd worden als een ’teenage guitar sensation’. Da’s eigenlijk best jammer, want Cut Against The Grain laat juist muzikale volwassenheid horen. Die leeftijd hoor je er simpelweg niet aan af.
Maatschappij Mascot heeft hem voor dit album gekoppeld aan een stel oude rotten. Bassist en co-producer Fabrizio Grossi (Supersonic Blues Machine) en drummer Mike Hansen (George Lynch, Glass Tiger) zorgen dat de jonge Brit alles eruit kan halen wat erin zit. Met daarnaast bluesharp van Chris Hansen, toetsen van Sam Lustig en achtergrondzang is de variatie verzekerd.
Die variatie zit zeker ook in de tentoongespreide stijlen. Opener “All The Right Moves” is een up-tempo rocker, het navolgende “Down” zwiept heen en weer tussen Britse sixtiesblues en heavy, bijna grungy passages, waarna “Medicine Man” ergens tussen ZZ Top en de Black Crowes hangt.”Falling Again” doet me juist weer aan de Stones denken. En dan ben ik pas bij de vierde van elf songs.
Het zijn niet eens mijn favoriete tracks. Dat zijn enerzijds het titelnummer met furieus slidewerk, en anderzijds “That’s Not Me” en “Try”, twee laidback, bijna lui uitgevoerde mid-tempo songs die me herinneren aan het solowerk van Guns N’Roses’ Izzy Stradlin.
Uiteindelijk is het de bijna vanzelfsprekende variatie die het album zo sterk maakt. Keylock is een competente blueszanger, maar het gaat natuurlijk om het gitaarwerk. In “Just One Question” doet hij soms aan Gary Moore denken, met stevige uithalen op de gitaar. Hij maakt echter ook indruk zonder instrumentale hoogstandjes, als de solo het van de pure melodie moet hebben. En dan blijkt ‘ie óók nog eens zeer bedreven te zijn met de slide.
Ja, het draait allemaal om die ene gitarist van achttien jaar. Toch mag de rest van de band niet onderschat worden. Met name Grossi en Mike Hansen zorgen voor de perfecte losse en toch heavy ondergrond voor het gitaarwerk.
“Just One Question” schijnt Keylock al op zijn dertiende geschreven te hebben. In die zin is zo’n debuutalbum makkelijker dan de opvolger ervan. Hij zal immers sneller dan voorheen nieuw materiaal moeten schrijven. Tegelijkertijd is het allemaal al zó volwassen en zó overtuigend dat je je haast niet kunt voorstellen dat het voor Keylock bij één kunstje blijft.
Ik ben nooit zo’n fan van termen als sensatie, maar dat in het geval van Aaron Keylock leeftijd een volstrekt overbodig marketingverhaal is, is zeker. Wat een lekker album!

Aaron Keylock website