De Belgische meesters van Aborted manifesteren zich als onmisbaar in het uitgestrekte landschap van de Death Metal en hebben zich ontwikkeld tot één van de vooraanstaande extreme metalbands van de Benelux. De band rondom brulboei Sven De Caluwé brengt met Vault Of Horrors alweer de twaalfde schijf uit, waarop wederom genoten kan worden van een portie Death Metal en Grindcore. Ondanks het recente vertrek van Stefano Franceschini, is dit keer de plaat opgenomen met dezelfde formatie als op ManiaCult en dat is een uniek gegeven. Het is fascinerend om te bezien of deze continuïteit vruchten zal afwerpen.
Aborted opent majestueus met Dreadbringer, het langste nummer op deze nieuwe creatie. Aanvankelijk lijkt het een serene vertoning met een symfonische introductie, maar al snel nemen vlijmscherpe riffs, bulderende vocalen en losgeslagen drums de luisteraar mee op een krachtige reis. De diepe growls van Ben Duerr (Shadow Of Intent) dienen als een prachtige voorbode voor de andere vocale bijdragen, waarbij Aborted niet aarzelt om enkele van de meest indrukwekkende zangers van het genre te betrekken. Hoewel het toevoegen van gastbijdragen niets nieuws is voor de Belgen, is het opmerkelijk dat elk nummer op deze plaat vocale ondersteuning geniet.
Zo horen we op Condemned To Rot de Italiaan Francesco Paoli, bekend van Fleshgod Apocalypse. Het melodieuze geheel weet vooral op het drumniveau te imponeren, waarbij Ken Bedene onvermoeibaar doorgaat. Brotherhood Of Sleep serveert zwaarder en rechtlijnig geram, met iconische gitaarslides. De verpletterende vocalen van Sven De Caluwé, afgewisseld met de squeels van Johnny Ciardullo (Angelmaker) zorgen voor aangename diversiteit. Het nummer is bombastisch, chaotisch en overdondert menig luisteraar met goed geplaatste breakdowns.
Death Cult werd al eerder onthuld aan de wereld en wordt gekenmerkt door groovende riffs en hardcoresque vocale toevoegingen van Alex Erian (Despised Icon). De repetitieve riff aan het einde is overtuigend en vloeit naadloos over in een magistraal slot. Hellbound begint met de essentiële blastbeats die onlosmakelijk verbonden zijn met Death(core). Het nummer schakelt herhaaldelijk van tempo en de solo’s zijn overtuigend, terwijl de unieke vocalen van Matt McGachy (Cryptopsy) een herkenbare klank toevoegen.
Dat Aborted de lompigheid -die vaak kenmerkend is voor hun Grindcore invloeden- niet vergeten is horen we op het korte, doch krachtige Insect Politics. Het is dan ook geen verrassing dat Jason Evans (Ingested) hieraan bijdraagt, gezien zijn affiniteit met dit genre. Meer gelaagdheid en opbouw vinden we terug in The Golgothan. De moderne productie zorgt ervoor dat alle instrumenten van elkaar onderscheidend zijn, ongeacht het gecreëerde geweld. Naast de astmatische zanglijnen van Hal Microutsicos (Engulf) bevat dit nummer de meest indrukwekkende instrumentaties. Atypische ritmes, fenomenaal geschreven riffs, gitaarsolo’s en -slides waarmee Aborted aantoont waarom ze zo mateloos populair zijn.
Tijdens The Shape Of Hate worden de shotgun vocalen van Oliver Rae Aleron (Archspire) tentoongesteld. De overdonderende riffs en vocale veelzijdigheid maken dit een beuker van jewelste en wellicht de meest imponerende track op deze schijf. Naturom Demonto (met David Simonich van Signs Of The Swarm) en Malevolent Haze (met Ricky Hoover van Ov Sulfur) sluiten deze plaat uiterst succesvol af. Beide tracks tonen de muzikale genialiteit waarmee Aborted ons al bijna 30 jaar weet te vermaken, namelijk smerige Death Metal die door merg en been gaat.
Op Vault Of Horrors streeft Aborted naar diversiteit, waarbij de gastbijdragen daar een aanzienlijk aandeel in hebben. De Belgische formatie bewijst met deze creatiemeerdere dingen: ten eerste dat de heren allen vakkundig zijn in het bespelen van hun instrument, ten tweede dat het ondanks het intense geweld boeiend blijft en ten slotte dat Aborted, zelfs na drie decennia, nog steeds een relevante speler is in de Benelux en daarbuiten.