Phur g. Yang is al weer het derde album dat deze heren weten te vullen met, in mijn ogen fantastische klassieke funeral doom death. Mijn eerste kennismaking was destijds in 2015 met het debuut Thanatochromia dat mij letterlijk wegblies. Zelfs voor vele funeral doomacts leek dit nog een tandje trager te zijn. Leuke anekdote is wellicht dat de oma van mijn vriendin, toentertijd al dik in de 90, zo opging in de muziek dat ze de zuurkool, die ze voor mij aan het koken was, liet aanbranden.
Wat vooral opviel was het gebruik van ongebruikelijke instrumenten zoals een mondorgel. Ook op dit derde album is weer volop gebruik gemaakt van vreemde instrumenten die volgens de heren zelf veelal met de hand gemaakt zijn.
Net als de twee voorgangers staan er op deze nieuwe schijf slechts 4 nummers. Variërend van 16 tot 26 minuten. Het openingsnummer Jhator omschrijft een zogenaamde Noord Tibetaanse “sky burial” waarbij het lichaam op de top van een berg wordt gelegd om zodoende aan de elementen te worden overgeleverd. Naast de diepe rochelende grunts en zware muziek bevat het stuk ook geluidsopnames van deze echte rituelen en het geschreeuw van de zwarte gieren die zich tegoed doen aan het feestmaal. Geen muziek om op een verjaardag te draaien als je oom en tante langs komen voor een bakkie met appeltaart zeg maar. Nadat het 18 minuten durende feest voorbij is gaan we verder met Nga-Ri. Geheel volgens Tibetaanse traditie is dit een eerbetoon aan de veertien bergen die hoger zijn dan 8000 meter, en de heilige bergen zoals bijvoorbeeld Kailash. Deze laatste is een belangrijk pelgrimsoord voor de Tibetaanse gemeenschap. Nga-ri betekend letterlijk zoiets als “ik ben een berg”. Er zijn niet echt teksten te horen maar het is meer oorverdovend emotioneel geschreeuw en klanken die mij doen denken aan een bezeten beschilderde medicijnman. Dit is muziek om lekker hard te draaien met de ogen dicht en languit op de bank. Dit moet je niet beluisteren maar ondergaan.
Phar opent met een handje vol van de eerder genoemde handgemaakte instrumenten. Een windorgel gemaakt van botjes en een lieflijk kinderstemmetje kondigen de transitie aan van het bewustzijn van het lichaam naar de dood en de uiteindelijke wedergeboorte van de ziel in een ander lichaam. Dit geheel volgens de Samsara. Een boeddhistische gedachte waarbij het uitgangspunt de continue cirkel van de dood en wedergeboorte is. Dat dit vaak gepaard gaat met ellende en pijn is heel erg duidelijk in dit nummer te horen. Mchod Rten is de afsluiter van het album. Een ruim 26 minuten durend epos over het verlaten van het leven. Hierbij realiserend dat wat er achterblijft niets anders is dan een stapeltje stenen op het uitgetreden lichaam. Als je de titel zou vertalen komt het neer op een herdenkingsplaats om te vereren. Vaak er is ook een steen of obelisk geplaatst die daar rechtop is gezet ter herinnering aan de overledene. We horen vele klaagzangen en melodieën zwevend op de 25 beats per minuut die door de kamer denderen.
Al met al een heel erg bijzonder album dat mede door de verhalen achter de nummers veel indruk op mij maakt.
Voor de liefhebbers van dit genre absoluut een aanrader.