AC/DC – Power Up

AC/DC heeft op het nieuwe album voor een hele andere sound gekozen.
Nee, natuurlijk niet. Volgens een Engelse uitdrukking zijn de dood en belastingen de twee zekerheden in het leven, maar de sound van AC/DC kun je daar best aan toevoegen. Maar er is een nieuw album en dat is al heel wat.
Rond de verschijning van Rock Or Bust werd door de omstandigheden – de dood van Malcolm Young, gehoorproblemen bij Brian Johnson, juridische problemen voor Phil Rudd en het afscheid van het toerleven van Cliff Williams – het uiteenvallen van AC/DC wel heel pijnlijk duidelijk. Axl Rose deed nog een toernee met de band (mogen we daar nog een livealbum van?) en dat leek het wel te zijn. Tot er in augustus 2018 berichten binnensijpelden dat diverse leden gespot waren in het centrum van Vancouver en bij de Warehouse Studios aldaar. Zowaar, iedereen – op Malcom na, uiteraard – was weer present, inclusief producer Brendan O’Brien en engineer Mike Fraser. Het resultaat heet Power Up. Volgens Angus Young een album voor Malcolm zoals Back In Black een album voor Bon Scott was.
Nee, een Thunderstruck of Hells Bells staat er niet op. En eerlijk gezegd verwachtte ik na de release van Shot In The Dark dat het nog wel eens zou kunnen gaan tegenvallen. Die track hing zoals verwacht aan elkaar van de klassieke elementen, maar noch de riff, noch de solo konden verrassen. Gelukkig kan ik na een klein weekje beluisteren concluderen dat Shot In The Dark een van de minste tracks is – en dat zelfs die steeds meer begint te groeien.
Op de rest van het album zit er bijna altijd weer een kleinigheidje in waar je als AC/DC-liefhebber gewoon blij wordt. Opvallend vaak is dat met de koortjes, doordat er meer gedaan wordt dan het echoën van de titel. Maar ook een drumpatroon dat ineens geinig meegaat met de ritmepartij, een fijn gitaarloopje dat er steeds weer tussendoor wandelt in de ritmepartij, de manier waarop gitaren soms ineens extra rauw gelaten lijken te zijn of de baspartij die in bijvoorbeeld Demon Fire soms wel en soms niet met het gitaarloopje meegaat. En iedere keer weer die stem van Brian Johnson, die laat horen in jaren afwezigheid niets ingeleverd te hebben. Ook niet onbelangrijk: de mix en productie. Tot in de puntjes afgewerkt en toch heel erg rauw en in your face.
Je krijgt het idee dat het feit dat ze überhaupt nog een plaat konden maken AC/DC extra energie heeft gegeven. Power Up is dan ook AC/DC in optima forma. Het klinkt als altijd en toch absoluut niet als een wat vermoeide herhalingsoefening. Integendeel, met iedere volgende luisterbeurt is ‘ie weer wat lekkerder en dat is wat mij betreft een goed teken. De kans is groot dat dit dan toch echt het laatste studioalbum zal zijn. Daarmee zou Power Up is een waardig einde zijn aan een lange, indrukwekkende carrière. Malcolm zou er trots op zijn.

AC/DC website