Accept – Blind Rage

Hoewel de naam van Udo Dirkschneider onlosmakelijk verbonden lijkt te zijn met die van Accept, maakt de goede man natuurlijk al ettelijke jaren geen deel meer uit van de band en heeft zanger Mark Tornillo sinds 2009 het stokje al met veel succes overgenomen. Na Blood Of The Nations en Stalingrad gaat de Acceptlocomotief gewoon onverstoorbaar door met datgene waar ze goed in zijn. Dat betekent: het spelen van goedlopende composities die staan als een klok, een vertrouwd geluid produceren en interessant blijven voor het publiek.
Het schrijversduo Wolf Hoffmann en Peter Baltes hebben voor Blind Rage elf nummers uit de hoed getoverd. Sommige nummers grijpen terug op het herkenbare (hardrock) geluid van de band. Met openingsnummer Stampede is dat meteen raak. Het is meteen een kraker van een nummer geworden. Hoewel het artwork los staat van de nummers, zou het niet eens zo gek zijn om een bruggetje te maken met het eerste nummer. Het is veelzijdig, heeft flink wat tempo en het stemgeluid van Mark ‘scheurt’ werkelijk je kamer binnen. Opvallend is meteen het gitaarwerk van Wolf dat wederom wat klassieke invloeden kent. Ook met Dark Side Of My Heart lijkt het of de tijd stil heeft gestaan. Een stevige ritmesectie, een goede riff, een lekker tempo en de snerpstem. Op de cd gaat het nog wel even zo door met nummers als Trail Of Tears, 200 Years, Bloodbath Mastermind en Final Journey. Accept laat met deze nummers horen dat ze nog wel degelijk interessant zijn en na dertig jaar ook zeker nog heel gretig en fel. Bij het vierkwartsmaatje dat From The Ashes We Rise bedenk ik dat het wellicht tekstueel een fraai lijflied van de band is. Maar misschien is het helemaal niet zo.
Blind Rage is naast het vertrouwde snellere werk ook gevuld met het zompige trage Fall Of The Empire, de semi-ballad Wanna Be Free en de wat eenvoudige, niet bijzondere The Curse en Dying Breed.
Over de hele linie is het merendeel van de nummers van hoge kwaliteit en zeer aansprekend. Accept laat horen nog lang niet klaar te zijn en wie ze kortgeleden live heeft mogen aanschouwen ziet een geoliede band die graag op het podium muziek maakt. Ouwe jongens met een tijdloos geluid en jonge gretigheid.
In het interview op de site is Wolf trouwens nog bereid geweest om wat vragen te beantwoorden.