Accept – To Mean To Die

Deze grootmacht behoeft geen enkele introductie meer natuurlijk. Al ruim 40 jaar betreden deze Duitsers podiums over de gehele wereld. Wie is er niet groot mee geworden? En om het waardeloze 2020 af te sluiten en dit nieuwe jaar goed te beginnen steken de heren de fans een hart onder de riem met een hagelnieuw album. 
Too mean to die is het 16e studio-album en tevens het 5e alweer met de Amerikaan Mark Tornillo als frontman. Martin Motnik op bas en Philip Shouse op gitaar zijn al een tijdje lid van de band maar nu voor het eerst op een studioalbum te horen. Het album is opgenomen in Nashville en wederom geproduceerd en gemixt door Andy Sneap. De veelgevraagde man die al sinds 2010 met Accept werkt maar ook met bands als Judas Priest, Kreator, Testament en Megadeth om maar een paar namen te noemen. Het verhaal bij dit album is dat, zoals iedereen de verhalen van muzikanten wereldwijd wel kent, de opnames na twee weken werden verstoord door een in de lucht hangende lockdown. Op dat moment besloten de band en Andy gezamenlijk om de opnames te onderbreken. Het risico om niet meer thuis te kunnen komen was te groot. Toen uiteindelijk in juli de band weer afreisde naar Nashville bleef Andy veilig in Engeland. Voor een band als dit is dit natuurlijk een vreemde gewaarwording. Gewend, maar zeker ook verwend, om het feit dat er altijd veilig iemand fysiek achter de schuiven zit. Dit keer bleef hij in zijn studio in Derbyshire. Het resultaat is uiteindelijk beter geworden dan ze zelf hadden verwacht.
To Mean To Die staat voor het feit dat de band in al die jaren wel meer met uitdagingen te maken heeft gehad, en telkens weer bewezen hebben dat ze te taai zijn om er aan onderdoor te gaan. Aldus het persbericht…
Zombie Apocalypse mag het album openen en dendert meteen al weer lekker door de huiskamer. Ik kan hier toch elke keer wel weer erg vrolijk van worden. Dit is Accept ten voeten uit. Dit is wat wij als liefhebbers willen horen. Niks meer en niks minder. Dat het album op deze, voor de band, bijzondere manier is opgenomen is nergens te merken. De titeltrack gaat vol gas verder en onderstreept mijn vorige opmerking.  Alle aspecten van een Acceptplaat komen voorbij. De koortjes, de solo’s over en weer en de karakteristieke vocalen. Ik zie de wei van Wacken al weer helemaal voor me te keer gaan. De nieuwe nummers zullen als zoete koek worden genuttigd.
Ik persoonlijk vind het album zelfs wat frisser en krachtiger dan het vorige album. Het zal wellicht de nieuwe personeelsbezetting zijn. Een frisse wind door de studio. De chemie. Zeg het maar. Oordeel zelf. Voor mij staat in ieder geval vast dat er een bestelling uitgaat en dat de schijf hier eind van de maand op de platenspeler ligt.