Act Of Denial – Negative

Supergroepen lijken te bestaan. Op papier althans, maar vaak pakt het in de praktijk ook goed uit en Act Of Denial is wel zo’n groep die al bij voorbaat succesvol leek te zijn en een goede portie metal neer zou zetten. De gitaristen Voi Cox (Koziak, Victim) en Luger (Koziak, Benighted-Cro) besloten om kregen het idee om een melodische deathmetalband op te richten en wisten niemand minder dan bezige bij en zanger Björn Strid (Soilwork, The Night Flight Orchestra), bassist Steve Di Giorgio (Death, Testament), toetsenist John Lönnmyr (The Night Flight Orchestra) en drummer Kerim “Krimh” Lechner (Septicflesh) aan hun line-up toe te voegen. Tot nog toe een dikke vette plus. Daarbij wilden Bobby Koelble (death), Peter Wichers (ex-Soilwork), Matias Eklundh (Freak Kitchen) en Ron “Bumblefoot” Thal (Guns ’n Roses, Sons Of Apollo) ook nog wel een deuntje meespelen. Als dan producer Fredrik Nordström ook niet te beroerd is om bij te springen, kan het eigenlijk niet mis gaan. Maar verwachtingen zijn soms juist de basis voor teleurstellingen.
De aanloop naar het uitbrengen van het album is sinds oktober 2020 aan de gang, dus ondertussen is al duidelijk geworden met het uitbrengen van de diverse singles dat het wel snor zit en dat Act Of Denial gaat doen op het album waar je op mag hopen. Eén van de singles is Puzzle Heart. Puzzle Heart is een sterke opener van dit album dat, ongeacht de titel van het album, een positieve vibe neerzet bij ondergetekende. Het is allemaal enorm opzwepend door de voortstuwende ritmepush die Kerim en Steve neerzetten en het subtiele toetsenspel van John biedt net een verfrissing in de strakke basis. Ondertussen ligt er een fraaie melodie op deze voortrazende aardverschuiving.

Een andere single is Controlled. Een single waarin de deathmetalbasis duidelijk aanwezig is. Dit is metal in de vijfde versnelling waarin melodie prachtig verweven is in het geheel. Act Of Denial wisselt melodie, snelheid en kracht goed op elkaar af en het is zeker zanger Björn Strid die met zijn kenmerkende stemgeluid de sfeer weet neer te zetten. In Controlled gebeurt daarnaast op muzikaal gebied genoeg en krijgen de afzonderlijke bandleden, inclusief Bobby Koelble, genoeg ruimte. Meer gericht op de melodie is eind oktober ook Down That Line naar voren geschoven. Het tempo is er nog altijd en de energie spat nog altijd uit alle grooven. Het is echter wat minder krachtig neergezet waarmee het geluid misschien wat naar de sound van The Night Flight Orchestra verschuift. Een moment van herbezinning in een wat rustigere setting is helemaal niet zo verkeerd. De stempel van Björn is sowieso door zijn stemgeluid al duidelijk. Ook in de single Slave ligt het geluid dicht bij wat ik gewend ben van zijn werk in The Night Flight Orchestra en hier misschien nog wel meer in Soilwork. Hard, uptempo en melodieus met een lekker aantrekkelijk en aansprekend refrein. De wisseling in tempo en de groove die dan neergezet wordt is heerlijk. Licht verrassend, maar ook zo passend in het totale plaatje.

Ron Thal doet zijn opwachting in de single Your Dark Desires. Hier laat het gezelschap horen dat je melodische deathmetal gerust met een hoofdletter mag schrijven en spelen. Alle mooie kenmerken die al zijn genoemd in deze review zijn vertegenwoordigd en verenigd in deze vier en een halve minuut. In de gebruiksaanwijzing staat dat het volume op vol vermogen mag en dat je tegelijkertijd mag dansen, headbangen en luchtgitaar spelen. Om je tot slot in de eindfase helemaal te laten gaan in de ultragroove.
Met In The Depths Of Destruction is er even het moment van relatieve rust. Een moment waar het gitaristenduo even de spot op zichzelf zet als aanloop op wat gaat komen en voorlopig niet meer loslaat, want het titelnummer Negative dat daarop volgt is wellicht snel, sneller, snelst en laat je even in bijna vijf minuten alle hoeken van moshpit zien (!).
Met de composities Lost Circle, Clutching At Rays OF The Light en Reflection Walls maakt Act Of Denial het album helemaal af, waarbij Reflection Walls enigszins afwijkend is door de toegankelijkheid, hoewel de basis onmiskenbaar aanwezig is.
Ik heb sinds oktober mijn zinnen gezet op het album Negative, mede door mijn voorliefde voor het stemgeluid van Björn Strid, en ik moet zeggen dat ik met het album op mijn wenken bediend ben en dat deze grote namen in de metal samen bewijzen dat een bundeling van krachten prachtig kan uitpakken.