De band omschrijft de muziek op de cd als Avant-Garde Progressieve metal en ik kan me daar zeer zeker in vinden. Er zit helaas ook een zeker gevaar in, want juist door dit Avant-gardisme heb ik maar niet de samenhang kunnen vinden en komen de nummers mij vaak nogal fragmentarisch over. De combi van viool en cello en de stevige metal is in titelnummer Hourglass goed gelukt evenals in het evenwichtige Inheritance. Laatsgenoemd nummer heeft een mooi opbouw waarin cello, viool en gitaar de aanzet geven tot een compositie die de nodige tempowisselingen en onregelmatige muziekstukken kent en explodeert in een kakafonie van geluiden. Dit improviserende is trouwens ook te vinden in Cordyceps waarin de band een vorm van jazzmetal lijkt te implementeren. Providence is op de cd de wat vreemde eend in de bijt. Het nummer wordt meer gekenmerkt door een stevige gitaarriff en ligt meer in de metalhoek dan in de klassieke. Maar ook hier genoeg variatie in stijl en zang. Grunts, screams en clean vocals wisselen elkaar mooi af. Het woord Opeth komt bij het beluisteren regelmatig in mijn hoofd naar boven. Daarnaast komt het geluid van Muse qua zang enigmaal naar voren in Filling The Void.
Hourglass is samengevat een cd waar je zeker even voor moet gaan zitten. Er is echter geen garantie dat je de nummers zal gaan doorgronden, daar is de muziek nogal gecompliceerd voor. Hourglass en Inheritance zijn voor mij de favorieten door de genoemde mix en door een fijne opbouw van het nummer. Ben je een geoefend luisteraar met een ‘open mind’ en is Opeth wat te ‘gemakkelijk’ geworden in de loop der jaren, dan is Hourglass wel zeker een cd voor je collectie.